Sligo 29/07/22 – Día 22 – See you soon, Sligo

Hello familias!!

Hoy es un día muy especial para nosotrxs porque es el último del PILI VIGO 2020, aunque estamos segurxs de que no será la última vez que estemos en Sligo. Ya sabéis, unx debe volver a aquellos lugares donde ha sido feliz y nosotrxs lo hemos sido y mucho. A las 07.30 am nos esperaban en el aparcamiento Marina, Ángela y Manish (todxs vigueses de adopción) para darnos una de las más emotivas despedidas que Andrés y yo hayamos presenciado jamás como monitores. Y con los sentimientos a flor de piel, pudimos reponernos un poquito en el transcurso de las casi 3 horas de camino a Dublin (en las que por primera vez, el bus iba casi en silencio).

Army Anais

Fuimos los primeros en llegar al aeropuerto, así que pudimos firmar nuestras banderas, sudaderas, regalar cajitas de bombones y tarjetas (mil gracias de nuevo), pesar nuestras maletas en básculas de verdad (mucho más efectivas que Juan el gurú y la pesa portátil de Manu), y hasta pesarnos a nosotrxs mismxs (para comprobar si pudo más el gym o el ñam).

Dani llamando a Vueling

 

 

 

 

Incluso hubo quien quiso facturarse para ser enviado directamente a Vigo y así evitar posibles pérdidas de vuelos.

Una vez realizado el check-in, nos dirigimos al control de metales y ahí nos tocó la china ya que íbamos justitos de tiempo (Helena y Nico expandían el pánico de perder el vuelo), y tocó hacer control aleatorio de sustancias psicotrópicas. Nosotrxs estuvimos a su lado durante todo el proceso, ya que al tratarse de menores necesitan ser supervisados, pero como era de esperar, nos dejaron continuar (no sin dejar alguna mochila echa un cristo).

Los últimos de la fila

Algunxs afortunadxs pudimos comprar algo para comer durante el vuelo, y otrxs se tuvieron que conformar con un hacer un fast pis y comer el packed lunch que sus hosts les habían preparado para el viaje, porque tan pronto llegamos a la gate ya tuvimos que ponernos a la cola (y eso que teníamos priority). El avión salió casi con una hora de retraso y ahí si que nos empezó a invadir un poquito el pánico, aunque no tanto como con las turbulencias en la zona de los Pirineos que el piloto ya había anunciado a la salida. 

Y al llegar a Barcelona comenzó el auténtico Grand Prix (edición sin Ramón García). Por suerte, unas muy riquiñas guardias civiles nos facilitaron mucho el paso por el tránsito de pasaportes, así que con eso y junto a la media hora de retraso de vueling, el increíble trabajo en equipo de lxs 6 monitores y la colaboración de todxs los grupos, conseguimos colarnos en el vuelo que nos llevaría rumbo a casiña y al maravilloso mundo de los sueños.

Y aunque sé que esta entrada llega con un poquito de retraso, tenía que hacerla. Primero, para informaros de cómo ha sido el último día para vuestrxs repoliñxs y, segundo y más importante, para daros las gracias. Gracias mamis, papis, family, followers. Mil gracias por leernos y a algunas fans por comentar las entradas, lo cual nos servía de motivación para no dejar nada en el tintero. Gracias por haber confiado en nosotrxs el mejor de los regalos que os ha brindado la vida: vuestrxs hijxs. Gracias por haberlxs convertido en las personitas que son, porque os puedo asegurar que todxs y cada unx de ellxs son maravillosxs e increíbles.

La palabra que define a la perfección estas 3 semanas es very beauty. Posiblemente para vosotros no tenga sentido pero para nosotros era nuestra particular forma de reconocernos entre nosotros, entre familia. Fuimos el grupo que más lejos ha llegado con el PILI (tanto geográficamente como por conquistas), el último grupo en abandonar el aeropuerto y en definitiva, el mejor grupo de toda esta edición 2020 (pero eso yo ya lo sabía desde el día que os conocimos en el Peinador).

Pájaro approves it

Que no os quepa la menor duda que os vamos a echar muchísimo de menos, y que aquí los afortunados hemos sido Andrés y yo por haberos conocido.

Pd: no dejéis de ser alma y corazón, que en esta vida es lo único que importa.

Sleep well 🙂

SLIGO – 28/07 – último día de clase y visita a la abadía

¡Bienvenidos a la penúltima entrada del blog!

Esta mañana ha sido tranquila puesto que solo quedamos nosotros y un pequeño grupo de otros 4 estudiantes. Las clases han transcurrido con normalidad y a la hora de comer, para variar nos hemos reunido en los jardines, a la sombra de unos árboles.

Última mañana de clase.

Comiendo a la sombra.

Después de este descanso nos preparamos para la última actividad. Una visita a la abadía de Sligo. Este magnífico edificio data del siglo XIII, y es una mezcla de arquitectura normanda y gótica. Cabe destacar el hecho de que se la llame abadía cuando este monasterio estaba guiado por dominicos (orden de Santo Domingo), los cuales son priores y no abades por lo que en lugar de referirse a este lugar como abadía sería más apropiado llamarlo convento o priorato.

Foto de grupo en la abadía de Sligo.

Ya sea de una forma u otra disfrutamos de la visita, y al terminar nos dirigimos al centro de Sligo para hacer dar un paseo por los lugares más emblemáticos de la ciudad. Entre ellos observamos el monumento a Lady Erin, que conmemora a los caídos en la rebelión de 1798.

También visitamos el monumento a William Butler Yeats, junto al río Garavogue.

Al terminar, disponemos de un buen rato para hacer unas compras de última hora antes de volver a casa con nuestras familias por última vez, previa a nuestro viaje de regreso.

 

Despedida de la ciudad junto a la estatua de Yeats.

Buenas noches a todos.

Dublín 2022 – Día 20, 21 – Último día e volta a Vigo

Boas familias por última vez!

Este blog está adicado ao último día de clase máis ao día de viaxe de volta.

Como xa vos ibamos adiantando no anterior blog estes dous días foron moi emotivos. Como xa ben comentamos mixturáronsenos a pena por deixar atrás esta experiencia e novos amigos, coas ganas de volver e reencontrarnos cos nosos.

Laura xa vos comentou como foi a mañá deste último día de clase, a cal acabou cantando un cumpleanos feliz que fixo retumbar o colexio. Deixovos outra vez a foto para que fagades memoria.

Pola tarde démoslles aos rapaces a súa tan ansiada tarde libre. O plan inicial era ir visitar un museo, pero entre o que insistiron e o ben que se portaran durante as tres semanas, non nos quedou máis remedio que abrir a man, e aceptarlles a proposta.

A tarde libre aproveitárona para terminar de comprar os regalos que seguramente estedes agora desfrutando. Tan ocupados deberon estar que apenas fixeron fotos. Aquí van as poucas que poidemos conseguir!

E así sen darnos conta, o día seguinte, o venres, xa pasaran os 21 días deste intercambio e xa nos dispoñiamos a viaxar de volta.

O noso bus que nos levaba ao aeroporto saía as 10.30 da mañá do cole. Non obstante, todos chegamos antes para ter tempo para despedirnos das nosas novas amizades, facer as últimas firmas nas bandeiras, e por que non decilo, tamén para que se nos caesen algunhas bágoas.

Como xa vos deberon contar os rapaces, coller os avións non foi para nada tarefa fácil.
Para o primeiro vó fumos con catro horas de antelación, pero entre que eramos un grupo de aproximadamente 70 personas (xuntámonos 3 grupos do PiliVigo) e o aeroporto de Dublín levaba unhas semanas feito un caos, estas catro horas de antelación fixéronsenos xustas.

Foto nas largas colas do aeroporto

Non obstante o problema de verdade foi coller o segundo avión. A escala en Barcelona era moi pequena e o vó Dublín-Barcelona sufrira retrasos. O resultado foi que ao aterrizar tiñamos unha escasa media hora para que os tres grupos de PiliVigo pasasen por aduanas, controis e ademáis  chegasen á porta de embarque a tempo. Xa non contentos con iso, un avión que ía a Bogotá fora desaloxado e estaba colapsando as nosas portas de aduanas. Podédesvos imaxinar todo o estrés que tiñamos os monitores!! Que nos quedabamos en terra!!

Finalmente, a policía do aeroporto habilitounos un paso polo que poder ir máis apresa e tivemos a sorte de que o vó Barcelona-Vigo se retrasase un pouco. Cando nos sentamos no avión e comprobamos que estabamos todos, ninguén se podía creer que conseguísemos coller o avión.

Tanto foi o alivio que esta é a imaxe dos monitores unha vez xa despegados. Todos durmindo agotados!

Unha vez chegados a Vigo, qué contar que non sepades xa! Moreas de bicos e apertas (tamén algunha bágoa 😉) entre estudantes e familias mirases por onde mirases.

Ao final coidar deles tan de preto durante 21 días (que non son poucos!) covertiunos nos nosos pequenos filliños e filliñas temporais. Eso si, podémosvos asegurar que non houbo máis ledicia para Laura e para min que poder ver as vosas caras de emoción ao vervos reunidos con eles de novo. Son imaxes que levaremos conosco sempre!

E iso foi todo familias! 21 días en Dublín! Quen o diría!

Laura e eu estamos contentísimas de que todo saíse tan ben e de ter a oportunidade de coñecer e vivir cos vosos fillos unha experiencia que de seguro nos levaremos toda vida! Esperamos que os vosos fillos e fillas tamén poidan decir o mesmo!

Pola nosa parte só queda dar de novo as gracias a estudantes por facernos a vida tan fácil sendo tan bós e alegres, e a vos, familias, por acompañarnos dende lonxe.

Cerramos esta última entrada de blog coa foto de familia xa no aeroporto de Vigo, e ca nosa foto favorita, todos xuntos abrazados en corro saltando!

❤️❤️!!

O máis grande dos bicos para todos!!!

Ata máis ver!! 🎉🎉

#PiliVigoDublín2022

 

 

Nottingham: último día, volvemos a Vigo! – 28/07

Bo día a todos e todas!

Pois chegou o día de volta á casa. As lagrimiñas xa empezaron a asomar a primeira hora, cando cada familia levou aos seus estudantes ao punto de encontro do primeiro día, onde nos agardaría o autobús.

Ao chegar, a coordinadora local estabanos esperando para despedirnos, e para agradecerlle o seu esforzo, decidimos facerlle unha sorpresa, dedicándolle unhas palabras e regalándolle unha caixa de bombóns.

E chegou o momento da despedida coas familias, choros, abrazos, fotos… Foi un momento moi bonito emocionante para todos e todas, poñiamos rumbo ao aeroporto de Manchester!

Durante o camiño no autobús, dedicámonos a firmar e facer dedicatorias nas sudaderas e camisetas de todos e todas, incluso as monitoras jeje.

Ao chegar a Manchester, a cousa empezouse a complicar, pois de repente decatámonos de que o noso voo estaba retrasado dúas horas. A intranquilidade empezouse a notar no grupo, xunto aos demais grupos do programa que viaxaban connosco; todos e todas chamando aos seus pais preocupados, pois ninguén sabía que pasaría co voo Barcelona – Vigo.

A pesar desta mala noticia, nos sempre buscamos a maneira de amenizar o tempo, así que sentámonos en círculo e fixemos algún que outro xogo para rematar de coñecernos mellor.

 

Por fin chegou o momento de voar, e seguiamos algo preocupados por non saber que nos depararía esta viaxe de volta. O certo é que foi toda unha montaña rusa de emocións, posto que nun primeiro momento preguntámoslle a azafata qué iba a pasar, e díxonos que era complicado chegar a tempo para o seguinte voo, para máis tarde confirmarnos que o perderiamos.

Pero de repente, un milagre ocorriu. Xa a piques de chegar ao noso destino, a azafata viu de novo para decirnos que o avión ía agardar á nosa chegada, e poderiamos volver a vigo ese mesmo día. Foi unha alegría para todos, parecía que todo volvía a estar en orden.

Eso si, ao chegar a Barcelona, botamos a carreira da nosa vida. Entre os ánimos da xente e as présas do personal do aeroporto, chegamos ao avión por fin, para poñer dunha vez, rumbo a Vigo.

Aproveitamos a viaxe para repoñer o alento e de paso, rematar de firmar algunhas das sudaderas.

E por fin, chegamos a Vigo. Todo parecía rematar xa, pero para a nosa sorpresa, algo non ía ben. E que pasou? Pois que todo o caos para facer o transbordo, afectou ao equipaxe, de tal forma que nós chegamos, pero as maletas non. E así, sen maletas, botamos polo menos un par de horas para facer un por un as reclamacións correspondentes para poder recibir as maletas nos nosos domicilios nos próximos días.

Aproveitamos o momento para facer unha foto de despedida todos xuntos, aínda que por dentro estabamos desesperados por volver para a casa. Un saludo para a nosa compañeira Mencía, que debido a que tiña que coller outro avión inmediatamente ao desembarcar, non lle deu tempo a salir nesta fotiño.

E así, despedímonos. Foi un verdadeiro placer levar a cabo esta aventura con todos e todas vos. Fostedes un grupo marabilloso e desexamos que esta “unique experience” vos resultara enriquecedora e sobre todo, que o pasarades ben. Esperamos vervos pronto. Descansade da viaxe, e que teñades un feliz verán, deica logo!

Aida e Noe 🙂

York 27/07 y 28/07 – Estatuas, últimos adioses y Fast & Furious 10

¡Hola de nuevo y, en esta ocasión, por última vez!

(De momento)

El miércoles es nuestra última visita de por la tarde y nos dirigimos al Yorkshire Sculpture Park en Wakefield. Se trata de una especie de parque con un montón de estatuas gigantes al aire libre. Allí soltamos a todos los chavales para que exploren tanto como quieran y descubran las infinitas maravillas que allí se albergan.

Algunas esculturas son más crípticas que otras, pero después de tanta visita a galerías de arte seguro que alguno les encontró el profundo significado que los autores les quisieron otorgar.

Una de nuestras favoritas, con invitado estrella incluido.

 

Y dejando atrás estatuas y arte y demás, llegan las primeras despedidas. A mis oídos llega la existencia de una despedida la noche anterior a nuestra marcha con el resto de alumnado de la academia, con los que nuestros chavales hicieron muy buenas migas. Ahora seguro que todos se pueden ir de vacaciones con alojamiento gratis a otras zonas de España, Omán e Italia.

Tuvieron el bonito detalle de mandarme una foto para que la pusiese aquí… imposible no cogerles un poco de afecto a todos

Y ahora sí que sí, llega el día menos esperado por todo.

Pero no pasa nada, tenemos tan pocas ganas de despedirnos que el universo se apiada y nos da una última oportunidad, decidiendo alargarnos el día y retrasar el adiós.

Todo empieza bien, como cada mañana nos reunimos en un punto determinado y aguantamos 20 “por qué tenemos que estar aquí tan tempranooooo”, “dónde está el buuuuuus” y “como pongáis el altavoz os mato que quiero dormir” (no confirmo ni desmiento si esta última fue por parte de uno de los alumnos o de los monitores) para después poner rumbo al aeropuerto de Manchester.

Como tenga que volver a escuchar “avión naranja” o “autobús azul” una sola vez más en lo que me queda de vida no me hago responsable de mis actos.

Hasta aquí todo va sobre ruedas, llegamos a la hora, nadie se pasa del peso de maletas (después de algún que otro malabar), hacemos el check-in… Nada podía salir mal, ¿verdad?

Un auténtico mar de sudaderas rojas

En la fila de sospechosos por olvidarnos un cacao, un desodorante y una bola de nieve

Bueno. Pues nada. Que el vuelo a Barcelona se retrasa a las 16:30 y llegaríamos sobre las 19:30 a España cuando nuestro vuelo hacia Vigo era a las 19:25.

A partir de aquí cambiamos el Pilivigo por la trama de Destino Final y empiezan a desarrollarse los hechos de una forma que yo creo que nuestros cerebros aún no han procesado totalmente.

Empezamos todos a hacer cálculos, estimaciones, adivinar la probabilidad que hay de llegar 15 minutos antes para recorrernos todo el Prat en 20 segundos y alcanzar el vuelo y… nada, nada, que mejor nos echamos una escobita o un el pueblo duerme porque la verdad es que estresarse no nos va a ayudar. Ya podemos oler el bocata que nos van a dar en el bus de 14 horas, como les pasó a estudiantes de otros grupos.

Cuando (por fin) subimos al avión hacia Barcelona empiezan las dos peores horas de la vida de algunos.

Ya son las 16:50. No hay forma de que cojamos ese avión a Vigo.

Recibimos múltiple información a lo largo de ese viaje. Que el otro avión no nos espera. Que no pueden hacer nada. Que ya ha despegado. Transmito la información con la voz temblando a los chicos… y rompen en aplausos porque alegan que así podemos hacer fiesta en el bus de vuelta.

Con todo vuestro respeto, que para algo sois sus padres, yo los mato.

Pero entonces, como un rayo de sol entrando por las pequeñas ventanas del avión, llega a las manos de los monitores un papel que huele a gloria y tiene color de milagro. Procedo a adjuntar la foto porque, aunque no salga ninguno de los chavales, yo la veo y se me saltan un par de lagrimitas.

Solo nuestra edición del Pili va a poder decir con la cabeza bien alta que retrasaron prácticamente dos horas un vuelo por ellos.

Y por fin, después de dejarnos los pulmones en el Prat y escuchar a 30 trabajadores del aeropuerto gritar que corramos (y alguno de los nuestros tomándoselo aún así con parsimonia, por supuesto), subimos a dicho avión, dispuestos a echar una última cabezadita antes de volver a casa y cenar de nuevo algo que nuestros estómagos toleren.

Pero es que nuestras desgracias no se acaban aquí.

Porque ahora resulta que nada, que las maletas se han quedado de turismo en la Sagrada Familia. Sin nosotros.

Pues nada, las últimas despedidas las hacemos en el mostrador de reclamaciones.

Quitando todos los disgustos, estreses y pérdidas de pelo de las últimas horas, cerramos estas tres semanas con una nota positiva. Se ha acabado.

Con todos los chicos ya en casa y bien lejos de mí para que no se metan conmigo por ponerme sensibilona, puedo confirmaros que han sido un grupo maravilloso, que se han portado genial y que espero que hayan tenido una gran experiencia quitando los pequeños roces con las actividades. Ha sido increíble compartir 21 días con este grupo de despistados, quejicas y tardones, pero sobre todo agradables, entretenidos y magníficos. Lo repetiría una y mil veces.

Y a los que habéis seguido esta travesía desde casa, mil gracias por confiarnos a vuestros hijos. Espero que el blog también haya estado a la altura, aunque me arrepiento un poco de no haberles molestado incluso más con la cámara.

Esta vez sí que me despido. Muchas gracias de nuevo,

Andrea (y Hugo, aunque sea).

Nottingham: xogando aos bolos – 27/07

Queridas familias,

Achegámonos ao final! Este mércores foi o último día en Nottingham, e como non podía ser de outra forma e podedes imaxinar, disfrutamos ao máximo cunha xornada de descanso pero tamén de diversión tras tres semanas de esforzo nas aulas.

A mañá foi moi tranquiliña, nas clases os rapaces recibiron as notas do project que entregaron onte (que foron moi boas por suposto!) e puideron relaxarse vendo unha peli. Unha das dúas clases nas que están divididos, por exemplo, viu Orgullo e Prexuízo, o filme que se grabara en Chatsworth House, o obxecto de visita da nosa primeira excursión de día completo! Fíxolles moita ilusión 🙂 e ao rematar a clase déronlles unha tarxetas con dedicatorias de todos que emocionaron enormemente ás profes Lauren e Janaya.

A clase de Janaya!

Algo despois tivemos unha despedida todos xuntos no salón de actos do cole, no que se lles fixo entrega dos certificados que recollen toda a información académica importante destas tres semanas: os resultados dos exames, das presentacións en grupo…todo consta nese papel xunto ao seu nivel oficial de inglés e comentarios individuais.

Posteriormente desfrutamos dun apacible lunch no Arboretum, o parque preto do cole ao que xa fomos algunha vez na primeira semana, e despois puxemos rumbo á bolera xunto cas profes. Foi unha partida moi intensa, xa que todos os cinco grupos nos que nos tivemos que dividir estabamos moi igualados, así que pouco importou ao final quen quedou en que posto dado que tivemos todos resultados bastante similares. Para algúns foi a súa primeira vez e hai que recoñecer que foi de sobresaínte!

Cando rematamos de xogar, tivemos a despedida coas profes. Intercambiaron palabras de aprecio, abrazos, e fixeron fotos con elas, un aplauso para Lauren e Janaya por ser as mellores profes!

Mañán será un día longo e tamén a última entrada sobre esta marabillosa experiencia, nós deixámosvos aquí antes de que nos poñamos cursis. Vémonos axiña familias.

 

Unha aperta

Noe e Aida

🙂 A clase de Lauren (+ Pablo Pillado de infiltrado)

 

Dublín 2022- Días 20 & 21 – sports, singing along, último día de clase e sorpresa

Boas familias!!

Xa estamos a piques de rematar esta marabillosa aventura. Temos sentimentos contraditorios, xa que por un lado queremos quedar, pero polo outro temos ganas de voltar á casa 😔

Onte, mércores, como xa sabedes, tocou día de deportes e artes. Os deportes que tocaban foron volleyball e rugby, xa que cada vez quedamos menos estudantes no cole e, polo tanto, a oferta de actividades se reduce. Ademáis da clase que sempre temos de arte, había tamén “drama”, teatro para nós, pero ninguén se animou a participar 😬

Aquí vos deixo documentos gráficos das actividades nas que si participaron 😉

Despois dos deportes, fumos correndo facer o test de nivel final. Á maioría foilles mellor que no test inicial (well done!! 💪) e aos que non, non foi por non tér mellorado, se non prque o cronómetro que lles dicía o tempo que lles quedaba para rematar o test púxoos demasiado nerviosos. Meus coitadiños!! 😅

E digo que fumos correndo porque ás 5 comezaba outra actividade, singing along. Pensabamos que ía ser algo tipo karaoke, pero cando chegamos alí vimos que tiñamos unhas fotocopias con letras das distintas cancións que o músico invitado ía tocar. Había montado un escenario e o cantante tocaba a guitarra á vez que nos animaba a cantar con el. De feito, ata fixo competicións de a quen se lle oía cantar máis forte, se aos españois ou aos italianos. Xa podedes imaxinar quen gañou… 🙋😂

O cantante tamén nos convidou a ir ao escenario a cantar con el. Como de costume, os monitores tivemos que dar o primeiro paso para que a rapazada se animara a pedirlle cancións para cantar e saíran ao escenario con el. Pero o momento que o cambiou todo, onde xa todos nos vimos arriba e os rapaces comezaron saír, foi cando nos achegamos a el a pedirlle que lle deixara tocar unhas cancións a Yoel coa guitarra. Digo unhas cancións… pero acaparamos o escenario durante uns 10 minutos 🙊😂

E, como vos dicía, a partires de aí máis dos nosos rapaces se animaron a saír a cantar algunha cousiña.👏🎤

E hoxe, venres, foi o último día de clase. E voume permitir a licenza de abordar esta parte do blog dun xeito máis persoal, xa que foi un día emocionante para min porque, despois de case 3 semanas, por fin me cantaron o cumpreanos feliz!!! 😁

En realidade fíxenme máis vella o 8 de xullo, xusto o día que comezabamos esta aventura, pero como non nos coñeciamos só me dixeron un tímido “feliz cumpreanos” cando lles dixen que día era. Dende ese día, ademáis de ser pesada coas fotos, fun pesada esixindo a miña canción, ou sexa, algún tipo de celebración jajaja

E hoxe foi o día. Sorprendéronme cando me achegaba á súa mesa da cantina para almorzar con eles, cantando con tódalas súas forzas. Non vos podedes imaxinar a ilusión que me fixo. O bó faise esperar 🤗❤❤

Despois deste momentazo, dimos o curso por terminado e liberámoslles da actividade da tarde de hoxe, para que puideran despedirse ben das novas amizades e facer as últimas compras.

Mañá volverá tocar un día duro, non só polo tute da viaxe, se non tamén por todas as emocións que imos vivir en pouco tempo. Xa vos aviso, no aeroporto seguramente haxa máis dunha bágoa, pero todo ben 😉

O sábado pecharemos este blog, contándovos o que fixeron nesta última tarde libre e como foi a viaxe de volta. Será o final dunha experiencia que non esqueceremos xamáis.
Douvos xa as gracias a todos, familias (mención especial a Mariluz e Begoña) e, por suposto, meus nenos, por facer desta viaxe algo tan especial. Vémonos cedo 😉

Moitos bicos e apertas!!! 🤗

Sligo – 27/07/22 – Día 20 – Moooovie record!

Good morning everybody!!

Menudo día el de hoy o dicho de otra manera “What a day!” Han pasado tantísimas cosas (y todas maravillosas) que no sabemos cuál ha sido la mejor. Pero empecemos por el principio… Como en el ATU sólo quedamos nosotros y un grupito de 4 estudiantes de la residencia, digamos que hemos podido hacer un par de cambios en el programa (a la carta). Así, hemos pasado dos horas en el recinto exterior de la Uni participando en three games.

El primero se trataba de un juego de mímica en el que sin mediar palabra (porque otra cosa no, pero nuestrxs chicxs hablan por los codos), tenían que organizarse desde el youngest hasta el oldest. Pues no han tardado ni 5 minutos en hacer pleno! En el siguiente, cada uno tenía que escribir el nombre de un personaje famoso, pegárselo a un compañerx en la frente y a base de preguntas (con respuesta yes or no) acertar de quién se trata.

Zendaya

Emma Watson y Will Smith

Rajoy y Pitbull (dale!)

Shakira, Shakira

Así que por un ratito, hemos sido futbolistas, youtubers, cantantes internacionales, actores, protagonistas de películas animadas y políticos (internacionales como Obama o de la tierriña como Mariano). Algunos han descubierto rapidísimamente cuál era su personaje (a veces porque a algunxs se les escapaban pistitas) pero había otros que ni mirando a través del reflejo de la pantalla del móvil (entre los que me incluyo).

Team Marin, Carol, Alba, Juan, Rosa, Manu y Clara

Y el tercer juego se trataba de un Quiz. Nos separamos en 3 teams para dar respuestas a 3 rounds de preguntas: cultural quiz, irish quiz and pop quiz. Aquí os dejamos algunas para ver si vosotros sabríais responderlas igual de bien que nuestrxs parruliñxs:

1- Cuál es el continente en el que se habla una mayor diversidad de idiomas? Cuántos huesos tiene el cuerpo humano? Cuál es el animal más largo del planeta?

2- Cuál es el símbolo de Irlanda? Quién es el presidente de Irlanda? Cuántas regiones tiene Irlanda (sumando Irlanda del Norte y la República de Irlanda)?

3- Cuál es el nombre de Lady Gaga? Qué banda dió nombre a la famosa canción Zombie? Qué famoso actor da vida a Rocky Balboa?

Nico, Juan y Helena haciendo su Torre de Pisa

Surfeiros Team

Llevando las tablas por parejas

Instrucciones de Emergencia

Una vez finalizado, nos dirigimos por última vez a Strandhill (el Benidorm Irlandés) para hacer algo parecido a surf (no porque nuestrxs chicxs no sepan, sino porque el mar estaba en calma y había pocas olas). Aun así, hemos podido ver claramente como todxs se ponían de pié en la tabla y llegaban así hasta la orilla (veréis como este verano querrán ir a Patos y Prado y no sólo a bañarse).

Y los que no tuvieron ganas se quedaron explorando la zona, jugando a las cartas y aprovechando este no rainy day

 

At the movies

Una vez cambiados y ya con la food en la barrigola, nos fuimos de nuevo al Town para ver la nueva entrega de Thor: love and thunder. La verdad es que hubo quien aprovechó para echarse una mini siesta, ya fuese por el cansancio o por la decepción de la película (no haremos spoliers, pero es un poco flojita).

Al terminar la peli, dimos un paseiño por el río para ir haciendo hueco a lo que se avecina… Disfrutar de una cena todxs juntxs en el Restaurante Anderson en el que pudimos disfrutar de un salón para nosotrxs de forma exclusiva (con escenario incluido y aprovechado por Juan aka futuro alcalde de Vigo, para nuestro deleite), y en la que hubo muchos besitos y abrazos (y alguna que otra sorpresa que ya os enseñarán cuando lleguemos a casiña).

No es la última cena.

Y así se terminó el día de ayer, qué os ha parecido? Ya sólo quedan dos días para marchar y como mañana tenemos que preparar las maletas, es muy posible que las próximas entregas del blog ya las realicemos desde Vigo (pero os prometemos que llegarán y que os harán soltar alguna que otra lagrimilla).

See you soon!

 

SLIGO – 26/07 – Un día menos

¡Hola a todos una vez más!

Ya estamos a martes y esta mañana se nota que ya quedamos menos por aquí. La mañana transcurre tranquila, ajena a lo que se avecina tras la hora de comer.

Daniel recibiendo los honores de la bandera por parte de Anaís.

Nos juntamos en la cantina y reciben la aciaga noticia, justo después tendrán que hacer el test final para revisar su progreso durantes estos días en Sligo.

Comenzando el test.

Todos se esfuerzan para dar lo mejor sí mismos. Y después realizan unas actividades tranquilamente. Repostería y drama entre las más demandadas.

Concentrados como el Avecrem.

Justo antes de terminar,  reciben sus diplomas correspondientes para dar así por concluido el día y relajarnos un poco junto a nuestras familias.

Clara y Juan contentos con sus diplomas.

¡Hasta mañana familias!

SLIGO – 25/07 – Más despedidas

 ¡Buenos días a todos!

Una nueva semana comienza, aunque esta vez va a ser la última y eso se nota. Hoy tocan clases por la mañana como es lo habitual.

Foto de grupo al comienzo de la fiesta.

Llegado el mediodía nos juntamos en la cantina como siempre y reponemos fuerzas. Las actividades de esta tarde son más relajadas, pero no hay que confiarse porque después tenemos una nueva fiesta de despedida. Sí, hoy nos despedimos del grupo italiano y otros españoles. Así que una vez terminadas las actividades nos dirigimos al Knocknarea Arena para celebrarla.

Pasamos un buen rato jugando a las sillas, a bailar el limbo e incluso pintándonos las caras con motivos festivos. Mención especial a Alejandro, que terminaría ganando el juego de las sillas usando la técnica secreta que sólo se transmite a los jugadores más veteranos de este ancestral juego. Además, disfrutamos bailando todos juntos los mejores temas de nuestra estancia, algunos casi se han convertido en himnos.  Junto a eso, muchas despedidas. Abrazos y lágrimas se reparten a partes iguales entre casi todos. Momentos que muchos recordarán con una sonrisa una vez se les pase esa primera fase de tristeza que es inevitable.

Y sin más nos despedimos hasta mañana.