Boas familias por última vez!
Este blog está adicado ao último día de clase máis ao día de viaxe de volta.
Como xa vos ibamos adiantando no anterior blog estes dous días foron moi emotivos. Como xa ben comentamos mixturáronsenos a pena por deixar atrás esta experiencia e novos amigos, coas ganas de volver e reencontrarnos cos nosos.
Laura xa vos comentou como foi a mañá deste último día de clase, a cal acabou cantando un cumpleanos feliz que fixo retumbar o colexio. Deixovos outra vez a foto para que fagades memoria.
Pola tarde démoslles aos rapaces a súa tan ansiada tarde libre. O plan inicial era ir visitar un museo, pero entre o que insistiron e o ben que se portaran durante as tres semanas, non nos quedou máis remedio que abrir a man, e aceptarlles a proposta.
A tarde libre aproveitárona para terminar de comprar os regalos que seguramente estedes agora desfrutando. Tan ocupados deberon estar que apenas fixeron fotos. Aquí van as poucas que poidemos conseguir!
E así sen darnos conta, o día seguinte, o venres, xa pasaran os 21 días deste intercambio e xa nos dispoñiamos a viaxar de volta.
O noso bus que nos levaba ao aeroporto saía as 10.30 da mañá do cole. Non obstante, todos chegamos antes para ter tempo para despedirnos das nosas novas amizades, facer as últimas firmas nas bandeiras, e por que non decilo, tamén para que se nos caesen algunhas bágoas.
Como xa vos deberon contar os rapaces, coller os avións non foi para nada tarefa fácil.
Para o primeiro vó fumos con catro horas de antelación, pero entre que eramos un grupo de aproximadamente 70 personas (xuntámonos 3 grupos do PiliVigo) e o aeroporto de Dublín levaba unhas semanas feito un caos, estas catro horas de antelación fixéronsenos xustas.
Foto nas largas colas do aeroporto
Non obstante o problema de verdade foi coller o segundo avión. A escala en Barcelona era moi pequena e o vó Dublín-Barcelona sufrira retrasos. O resultado foi que ao aterrizar tiñamos unha escasa media hora para que os tres grupos de PiliVigo pasasen por aduanas, controis e ademáis chegasen á porta de embarque a tempo. Xa non contentos con iso, un avión que ía a Bogotá fora desaloxado e estaba colapsando as nosas portas de aduanas. Podédesvos imaxinar todo o estrés que tiñamos os monitores!! Que nos quedabamos en terra!!
Finalmente, a policía do aeroporto habilitounos un paso polo que poder ir máis apresa e tivemos a sorte de que o vó Barcelona-Vigo se retrasase un pouco. Cando nos sentamos no avión e comprobamos que estabamos todos, ninguén se podía creer que conseguísemos coller o avión.
Tanto foi o alivio que esta é a imaxe dos monitores unha vez xa despegados. Todos durmindo agotados!
Unha vez chegados a Vigo, qué contar que non sepades xa! Moreas de bicos e apertas (tamén algunha bágoa 😉) entre estudantes e familias mirases por onde mirases.
Ao final coidar deles tan de preto durante 21 días (que non son poucos!) covertiunos nos nosos pequenos filliños e filliñas temporais. Eso si, podémosvos asegurar que non houbo máis ledicia para Laura e para min que poder ver as vosas caras de emoción ao vervos reunidos con eles de novo. Son imaxes que levaremos conosco sempre!
E iso foi todo familias! 21 días en Dublín! Quen o diría!
Laura e eu estamos contentísimas de que todo saíse tan ben e de ter a oportunidade de coñecer e vivir cos vosos fillos unha experiencia que de seguro nos levaremos toda vida! Esperamos que os vosos fillos e fillas tamén poidan decir o mesmo!
Pola nosa parte só queda dar de novo as gracias a estudantes por facernos a vida tan fácil sendo tan bós e alegres, e a vos, familias, por acompañarnos dende lonxe.
Cerramos esta última entrada de blog coa foto de familia xa no aeroporto de Vigo, e ca nosa foto favorita, todos xuntos abrazados en corro saltando!
❤️❤️!!
O máis grande dos bicos para todos!!!
Ata máis ver!! 🎉🎉
#PiliVigoDublín2022
