GODALMING – 14/10 – Vuelta a casa

Un saludo a todos; hoy, por última vez. Antes de que pudiésemos darnos cuenta ha llegado el final de esta historia que habéis estado siguiendo a lo largo de 3 semanas.

El lunes por la mañana había llegado el momento de irnos. Muy temprano, siendo todavía de noche, tendríamos que levantarnos, prepararnos e irnos rumbo al colegio, donde el autobús nos recogería a las 6:30.

Antes de partir llegaba el momento de despedirse de los familiares que se habían acercado hasta el instituto para dejarnos. Lo único que podíamos hacer era expresarles nuestra gratitud por abrirnos las puertas de sus hogares y tratarnos como si fuésemos uno más de la familia.
Por mucho que costase asimilarlo, el autobús llegó, por lo que debíamos irnos.

El trayecto hasta el aeropuerto aún era largo. Cada uno aprovechaba el tiempo a su manera: Unos escuchaban música, otros simplemente hablaban y algunos se quedaron dormidos.
Los alumnos habían escrito en un mensaje un recopilatorio de todo lo que creían que había sido especial y debían recordar. Gabriela empezó a leerlo para hacer más ameno el viaje, aunque algunas de las cosas prefirió saltárselas al estar delante los monitores.

Tras hacer una pequeña parada en Sunbury on Thames para recoger a nuestros compañeros, finalmente acabamos llegando al aeropuerto de Heathrow, donde no perdimos el tiempo y fuimos directos a facturar las maletas.
Después tendríamos que pasar por el control de seguridad, donde nos retrasaríamos un poco entre cacheos y revisiones de mochila. Algunos alumnos despistados llevaban cosas prohibidas encima, como botellas de agua o hasta unas tijeras grandes dentro del estuche.

Una vez habíamos hecho todo lo necesario, al tener tiempo de sobra, los alumnos pudieron disfrutar de tiempo libre en el aeropuerto para hacer lo que quisiesen.
A la hora acordada todos regresaron, y sentados esperaríamos a que saliese en la pantalla la puerta de embarque a la que deberíamos acudir.

En cuanto el número de la puerta se anunció, nos acercamos hasta los asientos que estaban delante. Al ser varios los grupos que volvíamos, se formaron colas largas, pero acabaríamos entrando todos al avión sin ningún percance.
El avión tardaría en despegar, lo que haría que llegásemos a Madrid con el tiempo bastante justo. Nada más llegar a la capital, tuvimos que ir directos, y sin perder ni un segundo, a las colas de la puerta de embarque. Aún así, pudimos entrar todos a tiempo.

El viaje desde Madrid a Vigo fue un poco turbulento, lo que hizo que más de un alumno se asustase, pero el avión llegaría al aeropuerto sin ningún tipo de problema.

Después de 3 semanas se hacía raro, pero estábamos de vuelta en casa.
Poco a poco las maletas iban llegando, hasta que todos tuvieron la suya.
Los alumnos llevaban todo el viaje quejándose de la cantidad de fotos que les sacaba, pero, tristemente, llegaría el momento de la última.

Será muy difícil olvidar todo lo que hemos vivido durante estas 3 semanas por tierras inglesas, ya que ha sido una experiencia muy enriquecedora para todos nosotros.
Estoy seguro de que todos, al igual que yo, han vuelto a casa llevándose un buen recuerdo.

Lo único que me queda por hacer es dar las graciasGracias a las familias por ir siguiendo el blog, dejarme siempre buenos comentarios y hacerme un gran recibimiento en la vuelta a Vigo. Pero, sobre todo, gracias a los alumnos, que, con sus más y sus menos, han conseguido llegarme al corazón en tan poco tiempo, lo que hará muy difícil que me olvide de ellos.

Adiós, con cariño, Ismael.

Godalming 12/10 – A emocionante despedida dun grupo moi especial

Derradeiro día, e mañán á noitiña xa veredes a todos os vosos fillos e fillas pero, como volo explicaría nesta entrada final pola miña parte?

A ver, eu con este grupo tal cal está iríame ao Polo Norte ou ao medio da selva agora mesmo, e aínda metía un par de buddies e alguén máis da organización local. Así foi a miña experiencia persoal durante tres semanas con esta maravilla de rapaces e rapazas 🙂

E é que hoxe foi día de despedidas. Cando collamos o bus para o aeroporto pola mañá será o adeus definitivo ás host families e a unha experiencia única, pero hoxe tocou despedirse da escola e de buddies que xa son amigos e con quen tantas cousas aprenderon doutro país, doutra língua e doutra xente.

A primeira hora o ambiente xa era diferente a xornadas anteriores. Había risas e alegría, si, pero algo máis apagadas, nervosas, con certa melancolía anticipada. A mediodía organizouse un pequeno acto na Broadwater School, que tan ben nos acolleu, onde houbo entrega de certificados. Aquí o noso grupo:

Aquí os buddies e algún local máis que axudou no proxecto dalgunha forma. Boa xente!

E aquí todos e todas na actitude xovial que foi a habitual todos estes días (cos sempre presentes chocolates de agasallo, claro):

Houbo un xesto moi especial cos dous buddies que non nos deixaban pasara o que pasara e que animaron cada momento, Jeven e Salvatore (con mención especial a Lily e Lola). Transformaron esta visita de “moi boa” a “estratosférica”. Para eles foi a bandeira de Vigo asinada por todo o grupo:

Emocionáronse? Pois un cacho! E nós! Imaxinade como é que mañán virán despedirse de novo ás 6 e media cando saia o bus… Definitivamente son doutra pasta:

Aquí os fenómenos estes que imos botar moito de menos no instante que arranquemos… Había que levalos para casa un día destes oh!

A cousa non quedou aí, pois unha vez rematado o acto que Alex, Mel e eu tíñamos pensado, eles tiñan aínda outra sorpresa emocionantísima: unhas cartas escritas aos buddies que leron en voz alta por turnos, e despois diso todos e todas foron falando e compartindo momentos e sentimentos destas semanas. Chorouse moito, de alegría…

Foi algo espectacular que xurdíu deles e delas de forma espontánea e así estiveron máis de 40 minutos (acabaron por sentar), cun respecto impresionante. Os profesores e outros estudantes que pasaban polo corredor e miraban polas portas de cristal alucinaban:

Neste ambiente era complicado realizar ningunha actividade de tarde e decidimos “esquecer” a sesión de deportes programada, así que Alex arranxounos uns billetes de ida e volta a Guildford para máis unha visita á cidade e unhas últimas compras rápidas.

Ben, así remata esta auténtica aventura no que todo o persoal da escola co que tratei non deixaba de felicitarme polo grupo. Oxalá o mérito fora meu, pero é deles e delas e de vós, os pais e nais, pois esta forma de ser ten que vir de algures.

Inglés abofé que practicaron e aprenderon, pero eu creo que sobretodo aprenderon o fantástico gusto por viaxar, por descobrir, por querer ir un pouco máis alá, por perder o medo e como din na Irlanda (aínda que estivéramos en Inglaterra): “un estraño é un amigo ao que aínda non coñeciche”.

As persoas que ides recibir no aeroporto de Vigo son os vosos fillos e fillas, pero agora saben máis, agora viviron máis, agora van querer máis… e iso é xenial. Avante! 🙂

E con isto e co voso permiso despídome eu e vou pensando en ir para cama, que toca madrugón e viaxe das longas. O dito, foi un pracer. Ata sempre!

Thank you group! You’ve been great. Be proud of yourselves, you deserve it 🙂

Godalming 11/10 – Recepción oficial no Concello

Hoxe puxémonos serios 😉 Tocaba unha recepción oficial no Borough Council de Waverley (onde está incluído Godalming e do que é capital), algo equivalente ao concello, aínda que aquí as divisións administrativas son diferentes.

Despois de coñecer á Mayor (alcaldesa) Denise Le Gal na súa oficina, onde nos ofereceu uns refrescos e unhas pastas, fumos directamente ao bonito salón de plenos onde “tomamos posesión” dos nosos asentos:

A alcaldesa explicounos un pouco como funciona a democracia local en Inglaterra e o papel e estrutura do Concello de Waverley en todo ese entramado. A continuación tivemos a oportunidade de facerlle preguntas, que ela foi respondendo con simpatía.

As preguntas foron desde as máis lixeiras ata as máis serias, como por exemplo cal era a súa opinión sobre o BrexitNon eludiu ningunha resposta! Mesmo se animou a facernos ela preguntas divertidas.

Finalizando o acto fixémoslle entrega do agasallo institucional do Concello de Vigo coa explicación pertinente, un xesto que non esperaba e que agradeceu moito:

E como non, unha foto final de grupo. Reparade no retrato de Isabel II… eu non o vira ata que revisei as fotos! 😀 O escudo central representa as catro grandes localidades de Waverley cruzado polo xa coñecido río Wey: Godalming (a capital), Farnham, Haslemere e Cranleigh, cun total duns 125.000 habitantes (as vilas son pequenas pero o conxunto non tanto!):

Mágoa de choiva ao sair, pero algún día máis tiña que chovernos. Aínda así, o grupo desfrutou o resto da tarde paseando por Godalming e moitos e moitas quedaron despois para cear na casa dun dos buddies, que ía cociñar para todos… que atrevido!

E mañán é o último día. Que pasará? Que sorpresas haberá? 🙂

 

Godalming 10/10 – Partido de “dodgeball”

Aaaiii que sono esta mañá despois da disco! Xa vos dixen que aquí ir para casa ás dez ou ás once é como trasnoitar 😉

Nada, este grupo pode con todo e foron ás clases como é habitual, se ben na útlima hora aproveitamos para facer unha proba “final” de nivel de inglés e falar un pouquiño do que imos facer nestes últimos días.

Daí pasamos ás mans do incombustível Alex, que tiña unha sesión de dodgeball agardando por nós. Onte movimos o esquelete danzando, hoxe tamén o movimos doutra forma. Todo preparado! 😀

Que que é isto do dodgeball? Ben, o de ball é fácil (bola, pelota), e o de dodge algo así como esquivar ou evadir.

Aquí Jeven e Salvatore, os dous inseparábeis buddies, axúdannos explicando as regras, onde cada equipo ten que ir eliminando contrarios lanzándolles unha bola de espuma sen pasar dunha liña e facendo que impacte na parte baixa da perna. Primeiro o combinado de Jeven:

E aquí o de Salvatore, inglés de pai italiano (que ninguén se confunda co nome, que só lles fala en inglés 😀 ):

Pode parecernos un simple xogo de nenos (o que nós chamaríamos o “mata-mata” ou nalgúns sitios a “queimada”, porque se che dan te “queimas”), pero é todo un deporte moi popular nas súas diferentes variantes en Estados Unidos e noutros países, coas súas ligas e todo!

Aquí estamos en plena contenda:

Entre unha cousa e outra foinos pasando o tempo entre máis risas e brincadeiras, experimentando algo novo e divertido. O ambiente é xenial:

As partidas eran moi rápidas e despois de 5 ou 6 deunos tempo a xogar un pouco a volleyball e repartir unhas camisolas. A seguir voltamos a casa dando un agradábel paseo nunha tarde de tempo espectacular.

Agora toca descansar que mañán temos recepción oficial no concello de Godalming. Xa vos contaremos como vai. Chao! 🙂

Godalming 09/10 – Disco night

Día especial no medio da semana, noite de bailoteo! Por iso esta entrada hoxe vai un pouco máis tarde do habitual 😉

A tarde foi moi diferente a outras, pois fumos directamente para casa xusto ao remataren as clases ás tres. Despois, contra as sete, voltamos á escola onde xa nos agardaban Suzie e Alex (coordinadores locais) con todo preparado.

A aula de teatro transformouse en disco por un día, e alá aparecimos todos e todas xunto cos buddies habituais e aínda algunha que outra máis que non o quería perder:

Alex foi un excelente DJ e animador tirando da súa simpatía habitual. Cáelle xenial a todo o grupo e sempre ameniza calquera xornada. Aquí unha foto do fenómeno, que ben o merece:

Así que imaxinade novamente o panorama: risas, bailes, brincadeiras, máis risas… Foron unhas dúas horas e algo moi ben aproveitadas:

Por volta das nove xa nos comezamos a retirar e é que, claro, neste país onde todo comeza antes e todo acaba antes, as nove pasadas da noite xa é unha hora máis que decente para voltar a casa trás unha festa como esta. Antes, iso si, foto final de grupo:

Aquí os horarios están mellor adaptados ás horas de luz e mesmo nunha noite de “marcha tola” nun sábado todo pecha arredor da unha da mañá como máximo-maximísimo, e entre semana ás once, para que vos fagades unha idea.

Ala, para cama. Boas (e alegres) noites! 🙂

 

Godalming 08/10 – Obradoiro de arte

Que tal de fin de semana? Por aquí estupendamente. Entre a saída a Brighton do sábado e todos os plans de domingo con amigos, amigas e host families pasounos nun instante. Ademáis, o tempo volveu a mellorar e aínda que vai fresco e pairan algunhas nubes xa non chove desde o sábado á noite.

Así que nada, outra vez luns, outra vez na rotina escolar. O dito, os vosos fillos e fillas xa son como da casa e xa controlan o sitio 😉 Portanto, despois das clases de rigor da mañá estivemos con Suzie (coordinadora local) pola tarde para unha nova actividade.

Aquí andamos, tomando o control do comedor fora de horas para iniciar un obradoiro de arte. Suzie explicou como facer uns deseños imaxinativos dos nosos nomes:

 

A técnica e moi simple: usando simplemente tinta, xabón, unha pouca de auga e soprando por unha palliña, créanse burbullas que no contacto co papel darán a impresión de nubes ou esponxas:

E se ben ao principio parecía cundir un pouco o desasosego porque non se conseguían os resultados desexados ao aplicar a mistura húmida e enchoupar demasiado o papel…

…en canto foi secando a tinta e se fixo o perfilado das letras con marcadores quedaron uns pósters ben xeitosos e coloridos! Ao final a técnica de Suzie si que deu algúns resultados 😉

Deixamos a secar esas cartulinas no salón de actos e xa as recolleremos mañán, así que nada, xa as veredes cando cheguen a casa, que van faltando poucos días 😀

Godalming 06/10 – Brighton rocks!

Día grande, día de excursión á vila de vacacións e veraneo por excelencia en Inglaterra, onde veñen artistas, boemios, ricos, non tan ricos, famosos e non tan famosos, capital do movemento LGTB do sur do país, o lugar para ver e ser visto… o fabuloso Brighton!

Aquí xa a primeira hora da mañá no ponto de encontro designado á espera do bus, que chegaba co grupo de Sunbury, os nosos “colegas” de excursión como o pasado sábado a Londres (e, ai! hoxe xa choveu e fixo fresco!):

Brighton é seguramente un dos lugares máis retratados en pelis e series deste país despois de Londres (alguén lembra a mitiquísima Quadrophenia con banda sonora de The Who?). Aparece tamén en moitas cancións como por exemplo a de Brighton Rock do grupo Queen. Empezas a contar e non paras 🙂

Pois ben, hoxe estivemos aí!

A primeira parada obrigada é a praia de pedras de Brighton, que aínda que pareza mentira por aquilo das pedras aquí non hai quen coloque unha toalla no verán. É bastante grande e aproveitamos para facer unhas fotos divertidas dos dous grupos xuntos cun monte de buddies (perdín a conta de cantos viñeron hoxe!):

Seguinte parada, o célebre Brighton Palace Pier, ou peirao de Brighton, unha auténtica tolemia permanente de xogos, postos de comida, atraccións de feira, xente, cores e música. Aqui na entrada explicando un pouco como organizarnos (as caras de alegría xa o din todo 😉 ):

É que unha vez comezabas a pasear por el era alucinante. É tal cal un longo e amplo peirao de madeira e metal que entra no Atlántico onde hai de todo e é exuberante, pero á vez está ben controlado, limpo e ordenado; alegre e barulleiro sen ser enxordecedor ou asoballante. Daba para ir parando a cada catro pasos a ver algo curioso:

Falando de atraccións, debería contarvos onde se montaron algúns e algunhas? 😀 Isto da foto non é nada! Si, si, aí boca abaixo andan algúns “sudadeiras vermellas” de “Vigo en Inglés“. Calma, que saíron rindo aínda máis que cando entraron. Que tropa!

A única pena é que cando acabamos no Pier coincidiu coa choiva e rachas de vento tirando a fresco, “fresco” sendo xenerosos, así que apuramos ata o novo punto de encontro no centro da cidade:

En consecuencia, lamentabelmente, a maioría decidiu quedar nun centro comercial e só uns pouquiños se aventuraron ata as Laines apesar do vento e da auga.

As Laines son unha rede de ruelas cheas de pequenas tendas de todo tipo, cafeterías, locais de noite, etc. Xunto ao Pier e o Royal Pavilion (un palacio imitando o estilo indio que é unha auténtica chaladura) son o máis famoso da cidade, unha desas cousas “a non perder”.

Unha auténtica mágoa, así que xa sabedes, anotade Brighton para unha visita cos vosos fillos e fillas no futuro, a poder ser con bo tempo. Paga a pena! 🙂

E con isto voltamos ás nosas casas, que mañán toca facer cousas coas respectivas host families. Así que despedímonos ata o luns, cando comezaremos a conta atrás da última semana. Bo domingo!

Godalming 05/10 – De paseo ata a “capital” local

Día de festa! Ben, máis ou menos: Hoxe foi o “no uniform day“, o día no que está permitido ir á escola vestido como se queira e faise unha colecta que despois irá destinada a unha causa benéfica. Había quen simplemente levaba a roupa normal de fin de semana e quen se disfrazou especialmente para a ocasión, incluído algún profesor e profesora. Foi divertido!

Á tarde tivemos que mudar de actividade programada, pois ao adiar a visita oficial ao concello ata a próxima semana trastocóusenos un pouco o plan… Non pasa nada.

Xa que muitos e muitas non estiveran aínda na vila de Godalming propiamente dita, fixemos parte do fermoso paseo á beira do río Wey desde Farncombe ata Godalming (que realmente vai desde Godalming ata Guildford, bastante máis distancia).

Aí pudemos admirar algunhas das curiosas barcazas que circulan polas British Waterways, todo un sistema de canles navegábeis intercomunicadas por Inglaterra e Gales que son utilizadas como se fora unha autoestrada de caravanas, pero por auga! Hai quen vive nelas, outras son restaurantes, outras meramente recreativas, etc.

Tamén, como comentáramos onte, o instituto encóntrase oficialmente no concello de Godalming pero a localidade máis próxima é a aldea de Farncombe, mentres que a “capital” está a uns 25 minutiños andando. Grande parte dos vosos fillos e fillas están en casas da contorna de Farncombe, non de Godalming.

Godalming é unha vila pequena de todo, pero tipicamente inglesa e onde sorprende a cantidade de tendas e servizos que ten para o seu tamaño. Isto é normal aquí, pois como os núcleos habitados e as casas están moi dispersas, o centro do concello normalmente concentra máis cousas do que aparentemente debería para o seu tamaño real.

É impresionante a cantidade de xente famosa que saíu de aquí, desde o célebre escritor Aldous Huxley ata a banda de música Genesis, formada en Godalming! Este tamén foi o primeiro sitio do mundo en ter electricidade e alumeado público. Entre todo iso e as mil historias de fantasmas que ten, é un lugar ben curioso, verdade?

E ata mañán, cando iremos á cidade de vacacións por excelencia dentro de Inglaterra: Brighton! 🙂

Godalming 04/10 – Debutar no fútbol marcando goles!

Boas!

Esta mañá trocamos o lugar habitual de espera polos buddies, pasando da recepción (demasiado pequena e barulleira) ao salón de actos, e mentres alguns conversaban houbo quen decidiu matar o tempo tocando o piano… Que bonita forma de comezar a xornada! 🙂 Non poño fotos diso porque tristemente saíron todas a contraluz :'(

Despois das clases chegaron novas actividades deportivas en pavillón, que aínda que continua sen chover as nubes non deixan de ameazar. Desta vez dímoslle ao deporte inglés máis famoso no mundo… fútbol! Típico? Depende! porque usamos unhas regras especiais que explicamos ben para igualar equipos e talentos:

Primeiro practicamos un pouco, porque había quen nunca xogara, e despois chegou o partido. E que tiña de especial entón? Que non había foras (máis fácil para continuar o xogo) e só podían marcar as rapazas! Así que todos os rapaces tiñan que xogar para elas facilitando pases 😉

Se ao principio había quen dicía “eu isto non o podo fazeeer”, “eu nunca xoguei a fútboool”, “son fataaal”… ao final houbo quen acabou marcando 2 e 3 goles 😀 (e así o conto xa cambia! haha).

Aquí estamos, por exemplo, ao rematar comentando a experiencia, como sempre entre risas e cun ambiente excelente:

Mañán será outro día e, por aquilo de que trocamos a orde das actividades dun par de tardes, faremos algo máis tranquilo: seguiremos parte do fermosísimo paseo do rio Wey desde a escola ata a pintoresca vila de Godalming propiamente dita. É pequerrecha, pero moi curiosa… xa vededes! 🙂

PD. A escola está no que sería o “concello” de Godalming, pero o que ten máis perto é a aldea de Farncombe, non a “capital”.

Godalming 03/10 – De compras por Guildford

Hoxe tocaba facer visita institucional ao Concello de Godalming pero, por problemas de axenda do alcalde, adiamos iso para a próxima semana e trocamos pola segunda visita á linda cidade de Guildford, que xa coñecíamos de antes.

Antes de nada, iso si, fixemos a foto “oficial” de grupo. Aquí están posando na porta da xa totalmente familiar Broadwater School con algúns dos seus buddies (mágoa que non puideran estar todos e todas!):

E xa que saímos un pouco antes porque na escola era día de “portas abertas” (cando pais e nais veñen de visita para decidiren se queren levar aí os seus fillos o próximo curso), deu tempo a mudaren de roupa e camiñar ata a xa tamén familiar estación de tren de Farncombe:

Chegamos a Guildford nun instante e unha vez alí as instrucións foron claras: tiñan a tarde libre para pasear e ir de compras, pero con hora límite e, de todas formas, tanto Alex (o coordinador local) como eu estábamos localizábeis e de “patrulla” na cidade en caso de que os vosos fillos e fillas necesitaran algo:

Pero como son un grupo super-responsábel e con sentidiño obviamente non fixo falta a nosa intervención para nada 😉

Aquí están saíndo da estación de Guildford dirección ao centro que, ben, realmente está ao lado porque é unha cidade pequena:

E así pasaron catro horas como se nada! Agardemos que non compraran tanto que superen o peso permitido da equipaxe, hehehe… pero seguro que non, que non mirei eu que levaran tantas bolsas! 😀

Mañán sera outro día! (e continua sen chover e facendo “calor”, alucinante).

PD. Lembrade que vanse colocando todas estas fotos e máis na seguinte ligazón directa: https://www.flickr.com/photos/159579612@N07/albums/72157673902139848  (clicade ou facede un corta/pega)