LUCTON SCHOOL – Despedida

Buenas tardes, familias!

Como ya sabéis tres semanas dan para mucho, sobre todo, para hacer varios viajes largos y cansados que dan para muchas siestas y descansos. Me ha parecido que la mejor manera de cerrar el blog de este viaje (tan accidentado y más largo de lo planeado) es con una sesión de fotos de todos ellos durmiendo como angelitos.


Ha sido un placer acompañarlos y contároslo a vosotros.

Un abrazo.

Aroa ( redactado con la ayuda de Noa y Nadia)

BROADCLYST-12/10+13/10-Plymouth, last day, aeropuerto y despedida

¡Hola familias!

Ya nos tenéis dentro de nadita de vuelta. Ayer fue nuestra última excursión de este programa, fuimos a Plymouth, es un puerto y una base naval situada en Devon.

Nuestro planning era ir a Dartmoor y luego a Plymouth pero debido al mal tiempo no pudimos ir a Dartmoor, un parque nacional de Reino Unido. Así que aprovechamos nuestro último día descubriendo la ciudad ya que nos sobraba bastante tiempo, así que visitamos Plymouth, una ciudad portuaria y una base naval. Esta ciudad tiene protagonismo en la Segunda Guerra Mundial.

Después tuvieron gran parte de tiempo libre para visitar la ciudad y hacer sus últimas compras ya que hoy nos esperaba un día bastante largo.

Quedamos todos en la entrada del centro comercial, Drake Circus a la 16:00 para volver a Exmouth y despedirnos de nuestros monitores que hoy nos acompañaron, Sam y Luke. Tuvimos que parar en Exmouth Community College porque la carretera estaba cortada debido al Carnival de Exmouth.

Todos nos fuimos prontito para casa para rematar con nuestras maletas y pasar nuestro último rato con las host families e intentar descansar un poco ya que nos esperaba un día muy largo.

A las 4:30 de la mañana ya estábamos todos yendo para el autobús que nos llevaría al aeropuerto. Teníamos el vuelo a las 11:30 de la mañana: facturamos rápido y pasamos el control.

Llegamos a Madrid y tuvimos que esperar mucho tiempo hasta que a las 19:40 ya salía nuestro vuelo a Vigo. Estábamos muy cansados pero emocionados por volver a veros.

Y este viaje se acabó, os voy a extrañar mucho a todos y os quiero mucho. Gracias a todos por brindarme con esta gran experiencia y siempre os voy a recordar. CLYST VALE!!

Haciendo escala

Godalming 12/10 – A emocionante despedida dun grupo moi especial

Derradeiro día, e mañán á noitiña xa veredes a todos os vosos fillos e fillas pero, como volo explicaría nesta entrada final pola miña parte?

A ver, eu con este grupo tal cal está iríame ao Polo Norte ou ao medio da selva agora mesmo, e aínda metía un par de buddies e alguén máis da organización local. Así foi a miña experiencia persoal durante tres semanas con esta maravilla de rapaces e rapazas 🙂

E é que hoxe foi día de despedidas. Cando collamos o bus para o aeroporto pola mañá será o adeus definitivo ás host families e a unha experiencia única, pero hoxe tocou despedirse da escola e de buddies que xa son amigos e con quen tantas cousas aprenderon doutro país, doutra língua e doutra xente.

A primeira hora o ambiente xa era diferente a xornadas anteriores. Había risas e alegría, si, pero algo máis apagadas, nervosas, con certa melancolía anticipada. A mediodía organizouse un pequeno acto na Broadwater School, que tan ben nos acolleu, onde houbo entrega de certificados. Aquí o noso grupo:

Aquí os buddies e algún local máis que axudou no proxecto dalgunha forma. Boa xente!

E aquí todos e todas na actitude xovial que foi a habitual todos estes días (cos sempre presentes chocolates de agasallo, claro):

Houbo un xesto moi especial cos dous buddies que non nos deixaban pasara o que pasara e que animaron cada momento, Jeven e Salvatore (con mención especial a Lily e Lola). Transformaron esta visita de “moi boa” a “estratosférica”. Para eles foi a bandeira de Vigo asinada por todo o grupo:

Emocionáronse? Pois un cacho! E nós! Imaxinade como é que mañán virán despedirse de novo ás 6 e media cando saia o bus… Definitivamente son doutra pasta:

Aquí os fenómenos estes que imos botar moito de menos no instante que arranquemos… Había que levalos para casa un día destes oh!

A cousa non quedou aí, pois unha vez rematado o acto que Alex, Mel e eu tíñamos pensado, eles tiñan aínda outra sorpresa emocionantísima: unhas cartas escritas aos buddies que leron en voz alta por turnos, e despois diso todos e todas foron falando e compartindo momentos e sentimentos destas semanas. Chorouse moito, de alegría…

Foi algo espectacular que xurdíu deles e delas de forma espontánea e así estiveron máis de 40 minutos (acabaron por sentar), cun respecto impresionante. Os profesores e outros estudantes que pasaban polo corredor e miraban polas portas de cristal alucinaban:

Neste ambiente era complicado realizar ningunha actividade de tarde e decidimos “esquecer” a sesión de deportes programada, así que Alex arranxounos uns billetes de ida e volta a Guildford para máis unha visita á cidade e unhas últimas compras rápidas.

Ben, así remata esta auténtica aventura no que todo o persoal da escola co que tratei non deixaba de felicitarme polo grupo. Oxalá o mérito fora meu, pero é deles e delas e de vós, os pais e nais, pois esta forma de ser ten que vir de algures.

Inglés abofé que practicaron e aprenderon, pero eu creo que sobretodo aprenderon o fantástico gusto por viaxar, por descobrir, por querer ir un pouco máis alá, por perder o medo e como din na Irlanda (aínda que estivéramos en Inglaterra): “un estraño é un amigo ao que aínda non coñeciche”.

As persoas que ides recibir no aeroporto de Vigo son os vosos fillos e fillas, pero agora saben máis, agora viviron máis, agora van querer máis… e iso é xenial. Avante! 🙂

E con isto e co voso permiso despídome eu e vou pensando en ir para cama, que toca madrugón e viaxe das longas. O dito, foi un pracer. Ata sempre!

Thank you group! You’ve been great. Be proud of yourselves, you deserve it 🙂

14 de outubro en Thurles: “Hasta aquí podemos leer…”

A mañá de hoxe comezou moi ben para as mozas do Presentation: fomos ver o musical do Rei León! E pensaredes vós: un musical? Nunha vila tan pequena? Pois si, e a cargo das súas compañeiras! O mellor de todo: son unhas auténticas profesionais! Tiveron un mes para preparar os decorados, a roupa, para ensaiar… e o resultado foi inmellorábel!

IMG_20151014_114802

Cal foi a nosa sorpresa cando despois dos miles e ben merecidos aplausos para as actrices a directora colleu o micro para nos despedir… e facernos subir ao escenario! Agasalláronnos cuns recordos de Irlanda e cun agarimoso aplauso. Comezaban as terríbeis despedidas!!

IMG_20151014_130042

Por outra banda, ás mozas do Coláiste Mhuire déronnos uns diplomiñas ben xeitosos como lembranza da nosa estadía no colexio.

IMG_20151014_171855

Riiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinnnngggg!! Soou o timbre e con el chegou a fin das clases. Agora si que tocaba despedirse de verdade! Unha mistura de tristura por ter que marchar e de ledicia por volver á casa apoderouse de todas nós e, por que non dicilo, unhas cantas bágoas tamén asomaron nalgunhas das nosas tristes cariñas 🙁

IMG_20151014_155101

Ao final, xunto cos colegas do CBS e entre rotundos “pois eu non marcho”, “eu quero quedar aquí” e “que pasa se perdemos o voo de volta?”, acabamos todas a rolos polo chan nunha aperta conxunta.

IMG_20151014_171939

Ao outro lado de Thurles repetíanse as mesmas esceas, pero tamén tivemos momentos de ledicia celebrando o aniversario da Laura. Moitísimos parabéns, riquiña!

IMG-20151014-WA0019

E até aquí chegou todo, familias. Poñemos punto e final a este blog onde vos fomos relatando todas as fermosas historias que tivemos a sorte de vivir neste marabilloso país. Avisad@s quedades: volveremos! O noso romance con Irlanda non fixo máis que comezar ♥♥♥

Bicos mil!

Ledicias e tristuras en Exeter

EXETER

Xa é martes! Comezamos o día con moito amor e alegría 🙂

Marcos e Manuel siameses_opt

Despois dunha dura mañá de traballo dando o callo nas aulas chegou a hora de descubrir un novo deporte: o cage football!! Ao principio flipamos un pouco co nome… cage football?? Fútbol nunha gaiola?? Que nos van facer?! Por sorte, neste instituto trátannos tan ben que non se lles ocorreu encerrarnos en ningures… que alivio!!

Mike Barrett, un dos profesores de ximnasia, explicounos as regras: mini partidos de 2 contra 2 de 2 minutos de duración!

Explicándonos como xogar ao cage football 1_opt

E se che marcan un gol… ao banco!! Outras dúas persoas do teu equipo terán que saír defender a honra!

Silvina, Natalia, Elsa e Laura Lola e Isabel xogando ao cage football_opt

Que xogo tan divertido!! Pero como cansa… non deixamos de correr! Despois dunhas cantas partidas decidimos cambiar de escenario: parte de nós fomos ao ximnasio do lado xogar ao balón prisioneiro e o resto… á sala de máquinas! Este instituto é incrible… hai algo que non teñan??

Lola e Isabel na sala de máquinas 2_opt

Estamos mort@s con tanto exercicio, peeeeeero… aínda quedaba o máis triste! Sandra, unha das nosas monitoras, tiña que poñer rumbo a Long Stratton xunto con Hipo 🙁 Despois dunha emotiva despedida marchamos cara ás nosas casas con algunha que outra bágoa nos ollos..

O grupo despedindo a Sandra 1_opt Visitor Hipo

Querémovos, Sandra e Hipo!!