Hola familias!

La aventura en Cheltenham ha llegado a su fin y hoy nos despedimos de esta ciudad en la que hemos pasado tantos buenos momentos. El autocar nos esperaba a las 8.00 para ir rumbo a Londres y coger nuestro primer vuelo a Barcelona en el aeropuerto de Gatwick. El trayecto duró unas tres horas y los chicos como estaban tan cansados fueron durmiendo durante la primera parte del viaje. Lo cierto es que las emociones se entremezclaban desde la pena de dejar Cheltenham y a todos los compañeros de diferentes nacionalidades con los que habían compartido tantas experiencias e instantes inolvidables y la alegría de volver a casa y ver a sus familias después de tres semanas. Finalmente llegamos al aeropuerto y cogimos nuestro vuelo rumbo a España para unas horas más tarde coger el siguiente que nos llevaría hasta nuestro destino final Vigo. 

Por fin después de que todos cogieran su equipaje llegó el esperado reencuentro con sus familiares que estaban expectantes viendo como los chicos iban saliendo poco a poco a abrazar a sus padres. Este es definitivamente el broche final a esta estupenda experiencia en Inglaterra y esperamos que os haya gustado tanto como a nosotros!

Muchas gracias!

Esperaba que non chegara nunca o día no que rivera que escribir este blog, pero aquí está. Tras 21 días en Reino Unido, na cidade de Peterborough, chega o fin.

Ás seis e media da mañá estábamos subido todos ao bus que nos levaría dende QueensGate Bus Station en Peterborough ata o aeroporto de Gatwick, onde no esperaba o avión de volta a España.

Vaia día!! Qué foi o que non pasou??

Primeiro o bus deixounos na terminal que non era, así que tivemos que colar un metro que ten o aeroporto para cambiar de terminal. Unha vez alí, pesamos as maletas e algún levou un susto, xa que ou estaba moi preto do límite permitido o nel exatamente.

Facturamos o máis rápido posible e marchamos para facer o control de seguridade. Non sei cantos litros de auga beberon para poder pasar unha botella, algún trato de pasar un envase de medio quilo e otros non sabían o que tiñan que sacar de maleta ou non a pesar de berralo por toda a cola.

Ademáis, a cara de mono de algún debía ser moi mala porque todos os rexistros aleatorios tocáronos a nos.

Cando todos recuperamos as nosas pertenzas, cruzamos para buscar a porta de embarque, pero tardaba aún bastante en dar a información, así que tiveron algo de tempo para ir almorzar, comprar comida para á viaxe ou facer compras.

A pesar de todo este tempo, aínda sentámonos a esperar un rato máis.

Cando os outros grupos do pili e nos nos xuntamos, marchamos á porta de embarque. Subimos ao avión, contamos que estabamos todos e respiramos por primeira vez.

En canto despegamos, o pensamento de: “Uf, mitade de camiño! vamos! que pode sair mal?” Pois todo, por suposto.

Aterrizamos con retraso. Tivemos que cambiar de terminal. Un nene perdeu o pasaporte. Facemos control de seguridade outra vez. Outra vez controis aleatorios. Control de pasaportes. O reloxo aproximábase feroz á hora de despegue e nos seguimos con medio corto dentro de España e medio nun limbo.

Quedamos as monitoras de últimas para asegurarnos de que todos os netos pasasen o os outros monitores ían axudando ao nosso grupo a chegar á porta de embarque.

Corremos por todo o aeroporto buscando a porta. Pasaporte collido cos dentes e levando a maleta do revés só con tal de chegar a tempo. Polo pelo dun calvo que nos quedamos en terra pero por sorte non foi así. Contaríamos cabezas como 400 veces, pero alí estaban as 25.

Volvo a pensar: “Uf, menos mal. Foi unha das peores cousas pero xa está. Xa estamos despegando para Vigo. Listo!!” De novo, estaba equivocada. Ao mellor debería deixar de pensar tanto.

Saímos con algo de retraso de novo. Os nenos agobiados. Nos tamén. A tripulación tamén.

Aterrizamos e aplauden con tanta forza da alegría de chegar a casa que non sei como ninguém ten un burato na man.

Momento de recolher as maletas. Ups, vaia, parece que tardan moito en chegar. Qué está pasando? AS MALETAS QUEDARON EN BARCELONA!!!!!

Os neons agobiadísimos, empezan a caer lágrimas, tanto polas maletas, como por ver á familia e amigos como mola despedida da familia que crearon durante estas tres semanas, e como non, eu tamén estaba a chorar.

Mentres os padres estaban expectantes esperando polos nenos, estes estaban a facer unha reclamación polo maleta, pensando en como quedaran nun segundo sen toda a súa ropa e cousas que facturaran.

Aproveitamos ese tempo para facer unha breve e cutre despedida onde, a pesar de estar cheos ata as cellas de alegría por voltar a casa, ver á familia e comer unhas croquetas e tortilla, as despedidas nunca forno fáciles, pero bueno, rirse un pouco da monitora que chora cada cinco minutos foi as cousas algo máis fáciles.

Sara e máis eu fomos as últimas en sair do aeroporto de Vigo a iso das 23.30 da noite.

Eu, personlmente, subín ao coche e sentín algo moi raro no peito. Algo así como vacío. Qué ía facer agora sen os meus nenos?? Chorei de novo no coche, pero polo menos, alguén perguntou se nos vemos mañá na praia. Mellor, xa os botaba de menos.

É así como acaba a aventura polas terras inglesas, por Peterborough. 21 días que pasan nun segundo. 21 días que quedan no recordo, nos vídeos de recopilacións que me fan chorar coma un bebé, nas pulseras que llevamos ou nas libretas que nos escribistedes.

Dixenvolo 23487039184 veces xa, pero esta é a despedida. Grazas. Un millón de veces grazas. Por todos e cada un dos días que pasamos alí. Polas risas e polas lágrimas. Polos vídeos nas vosas casas. Polas fotos da cea acompañada dunha cariña sorinte de ketchup. Polos momentos de lunch na catedral. Por todas a veces que escoitamos: “¿¿¿¿¿¿¿¿¿Podemos ir a Poundland?????????”. Por ser o mellor grupo polo que podería pedir. Por absolutamente todo.

Quérovos un montón!! Non os imaxinades canto!! Espero saber de todos vos o pronto.

A maior das apertas e bicos.

Lucía (la abuela llorona) e Sara (la de letras que no sabe contar cabezas). <3

Outro sábado, outra aventura. Esta vez… Cambridge!!!!

Como cada sábado, ás 8.30 da mañá quedamos todos na estación de tren de Peterborough e cando coñecemos a Joe, un novo monitor local, saímos cara a cidade de Cambridge. Nesta viaxe non puideron dormir xa que tivemos que facer transbordo.

Cando chegamos, Joe levounos baixo un inglés sol abrasador ata o museo Fitzwilliam, onde en dous grupos, percorremos todo o museo. Dende vaixela coreana ata estatuas do antigo Exipto.

É obvio que os museos non son a cousa favorita dun adolescente, pero aínda así, sorprendéronos e, polo menos, algúns deles, disfrutaron da saída.

Cando saímos, camiñamos por algunas das calles más bonitas de Cambridge, pasando por Trinity College o espazos moi remarcables de Cambridge dos cales Joe nos explicou a historia.

Levámonos ata un punto de encontro e tiveron tempo libre para comer e mercar cousas.

Despois, camiñamos ata o río Cam, onde faríamos punting, é decir, en grupos, subir a unha embarcación planiña e que un señor nos leve por todo o río como se de Venecia mismo faláramos.

Tras un bonitísimo paseo en barco, e unhas cantas duchas a salpicazos coa agua do río, camiñamos de volta á estación de tren para voltar a Peterborough, non sen antes parar a por unhas botellas de auga ben fresquiña, uns xeados e unha carreira ao baño.

Chegamos cansos pero contentos porque tiñamos unha cea de despedida todos xuntos, e esta vez, tamén coas monitoras.

Cando rematamos de comer, as monis demos un pequeno discurso agradecendo a estes repaces todos o momentos e sonrisas que non levamos para sempre e, como non, Lucía tiña que chorar e conseguiu facer chorar á maioría tamén.

Despedímonos e cada quen colleu o seu bus de volta a casa.

E ata aquí un dos días máis largos pero tamén dos máis bonitos esta viaxe.

O noso último luns non só conseguimos marchar un pouco antes das clases, senón que, ademais, era o día da que pode que fóra unha das actividades máis ansiadas dada a calor que estabamos a pasar.

Este luns, collimos os nosos mellores outfits de praia/piscina e, acompañados polo xa famoso Lucas, subimos a un bus que, tras o pequeeeeno traxecto de 40 minutos, nos deixaría no AquaPark.

Pese ser máis fácil na teoría que na práctica o de xogar polas diferentes partes do parque, todos conseguimos, rematando en mellores ou peores condicións, desfrutar do parque e exprimir ao máximo todo o que este nos podía dar.

Sen dúbida, unha actividade perfecta para a calor que facía e para rematar a nosa estancia no noso querido Pedro Burgo, ao que sempre levaremos connosco.

Tras outra mañá de clases, ás 12:30 dirixímonos ao parque da catedral para tomar a “lunch”, tan querida por todos dende o primeiro día.

Á 13:30 reunímonos con Harrison, quen nos guiou ata os Ferry Meadows para que, coma se forámos xogadores olímpicos preparando os próximos xogos de 2024, fixéramos do campo o noso territorio e nos batéramos a morte (metafóricamente por suposto) pola victoria no Hockey.

Tras algún incidente de menor gravidade e moito moito correr, non foi ningún dos equipos o realmente gañador, senón o deporte mesmo, que esgotou ata ós rapaces que parecen funcionar con esas pilas do coelliño.

Especial mención a Paula e Carlota que tumbáronse nada máis chegar e pasaron a tarde enteira durmindo. Así de intenso é o PiliVigo.

Finalmente, voltamos á parada do bus para dirixirnos a Queensgate e, dende alí, cada un subir no bus que lle levaría a casa.