You know all good things must come to an end, right?

O noso último luns comezaba, como xa viña sendo habitual, no Willingdon. Últimas aulas de varias de materias como English, onde algún lle estivo dando á pluma e escribindo poemas. Quen sabe, ao mellor temos un futuro premio nobel entre nós e aínda non o sabemos. Pola tarde, ao saírmos do high school cambiamos a ruta habitual e collimos un bus en dirección a Pevensey. Porque alí fomos visitar as ruínas do forte romano e posterior castelo medieval que, desde o 290 aC, defende as costas do county de East Sussex. 

Ao rematarmos a visita, subimos de novo a un bus para baixar ao town centre antes de recollernos para casa das nosas host families. Non descartedes que as e os estudantes xa coñezan mellor as rúas do centro de Eastbourne que as do de Vigo.

Co calendario xa no martes, a materia escollida da que despedirse no high school era Music, onde as rapazas e rapaces usaron por última vez as guitarras e o resto de instrumentos. 

Pero non había tempo que perder, que pola tarde tocaba unha das mellores afternoon activities: ir á piscina. Co bus, en breves chegamos ao Sovereign Centre, onde xa agardaba por nós o grupo de St. Catherine’s. Tendo as toallas a man e, unha vez posto o bañador, á auga que foron! 

Despois desta actividade algo cansada, tocaba volver a casa, aproveitando para ver, durante o taxecto, a praia da que é xa como a nosa segunda vila. 

A golpe de mércores, no Willingdon semellaba faltar profesorado de Spanish. Menos mal que varias das nosas estudantes deron un paso adiante e axudaron a levar a clase. Ademáis, e por ser o seu penúltimo día, levaron todas e todos o regalo dun polo co logo da escola. Como se precisasen de axuda para lembrar o seu paso polo high school! 

Xa de tarde, o afternoon plan consistíu en algo de tempo libre polo centro de Eastbourne. Téndolle botado xa o ollo a algunha que outra tenda, era o momento para que as rapazas e rapaces do grupo mercasen todo aquel souvenir que puidesen. Pero a ver, que non era gastar por gastar. É que non era plan de volver con billetes de pound de sobra. 

Apurando as compras chegamos ao xoves. Pero primeiro tocaba mañá de escola, onde lles prepararon unha presentación recompilando as súas creacións musicais e algunhas das súas fotos. O momento para as emocións continuou á saída, onde parte do grupo se despediu das amizades que fixeran e, especialmente, dos seus buddies. 

Tras as despedidas, deixamos atrás o Willingdon, e baixamos até o centro no xa mítico 51. Era o momento dun pouco máis de free time, no que aproveitar para adquirir provisións e intentar evitar os desorbitados prezos da comida de aeroporto. Secasí, o momento máis especial da tarde chegou ás 18.00: tocaba cea de despedida. Ocupando a primeira planta dun local de comida italiana, ceamos todas e todos xuntos. E, ao rematarmos, fixemos entrega dos diplomas que o Willingdon preparara para nós.

Pese a pagarmos unha conta de tres cifras, varias rapazas e rapaces deberon quedar con fame, porque até o McDonald’s fomos. Alí atopámonos co grupo de St. Catherine’s e, entre todas e todos, decidimos ir até a praia para ensinarlles aos británicos o que era unha festa de verdade. Con baño nocturno incluído!

Pero non pensedes que quedamos até tarde, porque venres tocaba madrugar. Ás 8.30, e arrastrando unhas maletas que desta vez pesaban máis, atopámonos na estación de tren. Mercados os últimos snacks nas tendas do Beacon, subimos ao bus e despedímonos de Eastbourne. 

Por excursións pasadas, xa sabíamos que Gatwick non nos quedaba moi lonxe, e chegamos ao aeroporto a media mañá. Volvía a haber nervios, pero desta vez era por se as maletas ían cargadas de máis. Por sorte, pasamos a facturación e o control sen maior problema. Xa dentro, tocaba esperar un chisco. Momento no que aproveitamos para comer algo. E unha vez soubemos cal sería a nosa porta, aló fomos embarcar. 

O momento que fai tres semanas parecía tan lonxano xa chegara, e o avión despegou deixando atrás o Reino Unido. Tras dúas horas de voo e un cambio de hora polo medio, fixemos unha breve escala en El Prat, para de novo continuar a viaxe até Vigo.

Era de noite en Peinador cando chegamos e ocupamos case ao completo o aeroporto. Ás maletas na cinta parecía non importarlles estivésedes esperando por nós, pero por fin saímos pola porta de chegadas. Entre bágoas e apertas, foron momentos de reencontros coas e cos que tanto botáramos de menos, pero tamén de despedidas das e dos que íamos a estrañar. Secasí, todas coa promesa de que non ía ser un good bye, senón un see you later.

Missing you already

— Cecilia

One, two, three… is everybody here?

Xa deixaramos caer que o noso último venres completo en Eastbourne ía ser algo diferente do que podiamos agardar. A aventura comezaba, coma sempre, no Willingdon. Pero, desta vez, as rapazas e rapaces puideron descansar dos seus uniformes un día antes. Porque venres foi día de sponsored walk para o alumnado do high school. Así, e por titorías, foron saíndo desde as 8.30 para percorrer nada máis e nada menos que 16 millas (eu xa quedo sen alento só de pensar en facer a conversión a quilómetros). 

E a pesar de que lles levou case toda a mañá, todas e todos conseguiron chegar de volta ao colexio, onde tomaron a súa ben merecida lunch.

Cando remataron, e xa que as enerxías parecían aínda non fraquear, fomos en dirección ao Skateworld.

Con patíns en liña ou paralelos, as rapazas e rapaces pasaron a tarde do venres baixo as luces de cores da pista de patinaxe. 

Após esta xornada tan cansada, non quedaban folgos para moito máis. Por sorte (e, para que enganarnos, por unha folga na rede ferroviaria), a habitual full day excursion dos sábados quedaba desta vez para o domingo. Así, o grupo comezaba a fin de semana recuperando forzas. Pero non creades que vaguearon. Se ben non se ergueron tan cedo como de costume, axiña baixaron ao town centre, para coller algo de comer e volver ir de picnic.

Pola noite, e con motivo da Bonfire Cellebration que tivo lugar ao longo do seafront, as rapazas e rapaces achegáronse ao pier, no que desfrutaron dun espectáculo de fogos de artificio. 

Pero non podían quedar até moi tarde, porque domingo tocaba madrugar para ir até a estación. E, como seguía a folga ferroviaria, co tren das 9.00 en punto o noso traxecto non facía máis que comezar. Primeira parada: a Brighton Station, desde onde subimos nun train replacement até Three Bridges, collendo despois outro ferrocarril até London Victoria. De aí pasamos ao metro, collendo até dúas liñas para chegar a Camden Town. Alí, o grupo puido disfrutar dalgunhas horas de free time para picotear (tanto figurada como literalmente) nas tendas deste famoso barrio. 

O día na capital inglesa continuou collendo de novo o metro para desprazarnos até Oxford Circus. Desde alí, e do mesmo xeito que o London Marathon que se estaba a correr nas rúas, puxémonos unha meta: chegar a ver o Big Ben. E ben que o conseguimos, aproveitando o traxecto para ver algún que outro lugar máis (e algún cun nome moi especial)

Unha vez deixamos visto ese gran reloxo, fomos en dirección a Victoria Station onde, despois dun último chisco de free time (no que apuraron a mercar os últimos souvenirs londinenses), subimos no primeiro dos trens de volta e desfixemos o camiño até Eastbourne. E rapidiño para cama, que ao día seguinte tocaba comezar a nosa última semana aquí, antes de termos que volver.

We’re almost there!

— Cecilia

Hi, let’s catch up! But first, let me catch my breath. 

Como vos adiantara, mércores era día de calzado cómodo e snack, porque iamos voltar aos cantís. Pero primeiro tocaba clase no High School outra vez. De preguntarlles pola súa materia favorita, seguro que obtiveríamos respostas algo variadas. Con todo, hai unha na que moitas e moitos coinciden: Spanish. Aínda non sei a que se pode deber iso…

Rematado o seu tempo no instituto, todas e todos nós collemos o noso bus de confianza até a parada da estación. Desde alí, tiñamos dúas alternativas: atraversarmos a vila a pé até a colina que debíamos subir, ou irmos até ese punto noutro autobús. Podedes adiviñar que opción gañou?

Unha vez chegamos a Beachy Head, tocaba preparar os xemelgos e comezar a camiñar. Quen ía pensar que termos que subir as costas de Vigo todos os días ía resultar de proveito nesta viaxe? Así, e malia que custou un chisquiño, chegamos até o bordo mesmo dos cantís (pero sempre con coidadiño de que ninguén fose resbalar).

Contemplada xa a paisaxe —e, sobre todo, tiradas as fotos pertinentes—, tocaba baixar de novo para coller o bus de volta ao town centre, onde as rapazas e rapaces desfrutaron dun pouco máis de free time antes de volver para casa. Se non vos levan un recordo de Eastbourne, non será porque non tiveron tempo de mercalo.

O xoves foi quizáis o día máis formal de toda a nosa estadía. Con todo, a xornada comezaba outra vez no Willingdon, onde parte do grupo xa ten probado as diferentes modalidades de Physical Education que se ofertan. Así, e se ben algunhas e algúns participaron en deportes “tradicionais”, outras tiveron aulas de danza ou gymnastics.

Porén, aínda quedaba enerxía pola tarde para atravesar a old town e achegarnos até o Town Hall, onde estaba programada a visita co mayor da vila: Pat Rodohan.

O alcalde recibiunos no Assembly Hall e, mentres nos convidaba a doces, comentounos algúns datos interesantes sobre Eastbourne. Sabíades que a vila pode considerarse un marine sanctuary e que, para 2030, planean ser enerxeticamente sostíbeis?

Despois de preguntarnos a nós sobre a industria de Vigo (aínda que situou a cidade no país veciño…), procedeu a poñer a súa tradicional roupa de cerimonia. Sorte que facía xogo coas cores da nosa bandeira. Co outfit xa preparado, chegou o tan agardado momento do photocall.

Continuamos despois co tour polas outras salas do Concello, como a Council Chamber, e seguimos tamén coas fotos, rematando cunha grupal nas escaleiras antes de marchar (a ver se puidesemos recreala co noso alcalde algún día…)

Despedímonos así do concello, dirixíndonos de novo á zona da vila que mellor coñecemos. Tocaba aproveitar o tempo até termos que regresar coas nosas host families para parar no super e mercar un snack para o día seguinte.

As rapazas e rapaces do noso grupo xa teñen até supermercado inglés favorito

Porque venres no colexio foi día de saír de camiñata. Xa vedes, o noso grupo non para! Pero iso queda para a próxima entrada.

See you next time,

Cecilia 

Long time no see!

Como dixemos, e especialmente após o acontecido o sábado (non vos preocupedes, non lles rifei por chegaren a casa bastante despois do toque de queda…) o domingo era día de descansar. Porén, as rapazas e rapaces do grupo semellan non quedar sen enerxías. “Juventud, divino tesoro” e esas cousas que di a xente maior. Así, a medio día baixaron até o centro para coller algo de comer e, aproveitando que non chovía, aló marcharon facer un picnic.

Despois dun moito máis calmo domingo, a semana comezaba regresando ao instituto, no que estes días tamén nos acompañan estudantes de Austria. Á vez que regresa a chuvia (que parece saber a que hora as rapazas e rapaces saen da casa), segue a mistura de materias, nas que o noso grupo aproveita para aprender dun xeito moito máis práctico que o habitual. Pero tamén para intentar relacionarse co alumnado de clases e anos diferentes.

O alumnado de Year 7 acordouse do noso grupo durante a elaboración dos doces para o seu pequeno mercado

Co reloxo pasando das 14.00, reencontramonos na recepción outra vez e fomos coller un bus para baixar até a cidade. O tempo inestábel que se prevé esta semana obrigou a un cambio de plans de última hora e, en troques de ter English lessons, o persoal de ELAC deixounos novamente free time. Pode semellar imposíbel, pero segundo que estudantes comezan a aburrirse de non ter nada que facer. Milagro ou non, e antes de que algunha ou algún se poña a contar as baldosas da entrada do The Beacon, parte do grupo decidiu regresar até Hampden Park, acompañados polas rapazas e rapaces de Vigo que están en St. Catherine’s. Volveu comezar a chover (como digo, a chuvia aquí debe ir accionada por sensor), pero iso non foi quen de impedirlles xogar ao fútbol, desfrutar dun xeado ou lanzar canastas nunha cancha que debe ter máis anos que todas e todos eles.

Despois deste improvisado exercicio, foron regresando para repor enerxías na cea que agardaba en casa das súas host families.

A mañá do martes comezaba con ceos despexados. De novo, despedímonos ás 8.30 na recepción, onde volvimos atoparnos á hora de sempre. E, unha vez máis, collimos o bus para baixar até o town centre. A este paso, os condutores da liña 51 van soñar coas nosas caras. Unha vez chegamos ao centro, a actividade que nos agardaba era un seafront quiz. É dicir, que por grupos de entre tres e seis persoas, as rapazas e rapaces terían que percorrer o paseo marítimo mentres buscaban nel as respostas ás 24 preguntas que tiñan que completar. Por exemplo, what is the sea temperature at the moment?, ou what is the name of the Mayor of Eastbourne? (mañá, a resposta vai ser obrigatorio sabela). Así, e á vez que tentaban resolver todas estas cuestións, o grupo puido explorar un chisco máis toda a liña de costa que nos ofrece a nosa vila de acollida. Aínda que, onde estean as Cíes no horizonte ofrecéndonos a súa protección, o resto non ten punto de comparación.

Unha vez rematado o tempo do quiz, algunhas e algúns quedaron algo máis polo centro, tomando café ou aproveitando para ir mercar un snack de última hora antes de retirarse a cear coas host families.

Aínda que o petisco poderíano gardar para a tarde de hoxe, que será cando recuperemos o roteiro de Beachy Head. Agardade por unhas fotos chulísimas desde o cumio dos cantís, mentres agardo eu que ningunha ou ningún lle teña demasiado medo ás alturas.

It’s going to be quite a climb

— Cecilia

Hello there!

A recta final desta primeira semana en Eastbourne comezou o venres. De novo, pero xa coa chuvia de fondo, volvían ter clases pola mañá. History, geography, maths… pero tamén cociña! Non moitas estudantes en Vigo poden presumir de ter feito unha pizza no instituto.

Seguía chovendo cando, ás 14.10, sonou o reloxo indicando que tocaba saír do high school. Pero non para coller o bus e irmos facer o Beachy Head Walk, tal e como estaba previsto. Por mor do tempo, baixamos todas e todos até o centro de Eastbourne e, algo de tempo libre despois, dirixímonos cara á Towner Art Gallery. Para que nos entendamos, unha sorte de MARCO, pero na nosa vila de acollida. Unha vez rematamos a visita, parte do grupo marchou a casa a secarse. Mentres, outras e outros quedaban xa no centro, agardando ao resto para iren cear todas e todos xuntos. 

Mais volvía ser o sábado o día grande da semana. Como o anterior, tocaba de novo full day excursion e, desta vez, era a Londres. Atopámonos ás 8.00 na estación de Eastbourne para coller, xunto co grupo de St. Catherine’s, o tren. Hora e media máis tarde chegabamos a London Brigde, desde onde comezamos a explorar a capital inglesa. Cruzamos a famosa ponte até a Tower of London, onde vivimos a experiencia de coller o noso primeiro underground. 

Saíndo de novo á superficie en Victoria, puxemos rumbo a Buckingham Palace. Mais non sen antes caer na tentación de parar nalgunhas tendas de película.

Con xa algún que outro souvenir baixo o brazo, continuamos o camiño até o Victoria Memorial. Sacadas as fotos pertinentes (até onde permitía o enreixado), tocaba lunch time no Green Park. Despois destas tres semanas, é posíbel que algunha ou algún non volva querer cheirar os sándwiches nun bo tempo… 

Despois de despedirnos dos esquíos que viven no parque, atravesamos a longa The Mall e o Admirally Arch, chegando finalmente a Trafalgar Square. Desde alí, as rapazas e rapaces puideron desfrutar dunhas horas de tempo libre para descubrir on their own as rúas londinenses. Houbo visitas a Harrods, pero tamén á tenda de M&M’s e a moitos outros sitios da cidade.

Ás 16.30, e de volta na fonte da praza que actuaba de meeting point, dirixímonos á estación de Charing Cross para coller un primeiro tren cara London Bridge, onde comezaba a hora e media da viaxe de volta. Porén, aínda non acababamos de deixar atrás Gatwick cando, por mor dunhas incidencias, tivemos que baixar do ferrocarril en Three Bridges Station. Sen saber cando e como se solucionaría, só quedaba esperar. Menos mal que estabamos os dous grupos de Eastbourne para facernos compañía! Finalmente, tivemos que volver até a parada do aeroporto —curiosamente, aquel que o venres pasado fora a meta inicial da nosa viaxe— e agardar novamente ao tren que nos levaría de volta a casa. E, malia que xa se comezaba a notar o cansancio de todo día, o grupo tivo un comportamento exemplar. Non deixedes de darlles parabéns cando regresen a casa.

Finalmente, a nosa aventura remataba a medianoite na estación principal de Eastbourne, desde onde marchamos todas e todos a descansar. Menos mal que os domingos non toca madrugar.

What a ride, right?

— Cecilia

Hi once again!

Como comentamos, o mércores era día de boleira. Con todo, o día comezaba cedo outra vez, porque tocaba volver a clase. Despedímonos das rapazas e rapaces ás 8.30 na canteen para que iniciase o seu segundo día no high school. A maioría aínda está en proceso de adaptación, pero esperamos que para o final da estadía, acaben levando unha boa lembranza da escola.

Como o día anterior, recollímolos ás 14.10 para irmos xunto con Laora á boleira. Despois dun breve paseo até a estación de Polegate para coller o tren, do que axiña baixamos, chegamos a Tenpin Eastbourne. Divididos en grupos de 5 ou 6, as rapazas e rapaces xogaron unha partida aos bolos. Queda entre nós quen preferiu axudarse un pouco coas barreiras…

Ao remataren a partida, parte do grupo decidiu xogar nos recreativos do local. Mentres, a outra parte ía de expedición ao Saintsbury’s de xusto enfronte, a ver que era o que esta cadena de supermercados lles podía ofrecer. Aquí non se nos poden queixar, que están todas e todos colaborando activamente coa economía eastbourniana.

Xunto de novo o grupo, fomos todas cara á estación na que nos baixaramos. Alí, mentres o resto collía o tren até o centro da vila, algúns e algunhas decidiron ir dando un paseo até as súas casas. Desde logo, unha marabillosa forma de explorar Eastbourne un chisco máis.

Un día de actividade física daba paso a un algo máis relaxado, pero só pola tarde. De novo, a rutina da mañá comezaba na Willingdon Community School onde, en compañía dos seus buddies, as rapazas e rapaces van descubrindo cada día materias que nos seus centros de Vigo non teñen.

Á hora do reencontro, e aproveitando que este xoves sería o último día con sol durante un bo chisco da nosa estancia, as rapazas e rapaces preguntaron se podiamos cambiar de plans e, en troques dun tour polo pier que xa coñecen, irmos de picnic ao Hampden Park. Así que collemos un bus desde o high school e para aló que fomos.

No parque desfrutaron de free time entre as árbores e o estanque dos parrulos. Houbo quen até mercou un xeado! Rematando a improvisada actividade preto das 17.00, foron marchando ás súas casas —ben en bus, ben camiñando— ou baixando ao centro a cear (pero sempre e cando tivesen avisado con tempo ás host families!)

Remataba así o día, e con el o bo tempo tamén, porque hoxe xa espertamos co habitual ceo gris inglés que quizais nos obrigue a mudar os plans da tarde.

Better stay tuned,

Cecilia

Hello there! 

Despois dun domingo de relax, no que as rapazas e rapaces estiveron coas súas host families —dous deles foron a Londres, outras a pasear o can familiar, e a maioría deron o seu primeiro paseo polo town centre—, co comezo dunha nova semana tocaba reencontarnos outra vez.

Calquera luns normal, as rapazas e rapaces estarían estrenando o uniforme. Porén, o pasamento da raíña de Inglaterra fixo que houbese un cambio de plans de última hora. Cousas de acontecementos históricos and what not. Así, ás 8.30 viámonos de novo no High School, pero para subir ao bus que nos levaría até a zona de Seven Sisters. Secasí, o traxecto tiña unha primeira parada, que faría do día unha experiencia aínda mellor. Aínda no termo de Eastbourne, chegamos á St. Catherine’s School, onde recollimos a outro grupo de rapazas e rapaces de Vigo. Xuntos xa no autobús, puxemos rumbo cara aos cantís. 

Con Emilia, a local guide, á cabeza, as 50 rapazas e rapaces camiñaron pola beira do río Cuckmere, que na súa desembocadura ía dar á praia de Cuckmere Haven. Un lugar que, como a meirande parte das praias do Reino Unido, ten pequenas rochas no canto de area, atopándose encaixado entre cantís que recortan fronte ao horizonte formas extremadamente verticais. Porén, a parte superior xa a exploraremos nos vindeiros días. Neste día de bank holiday, quedamos todas e todos ao lado do mar, onde comimos un rápido snack. Despois, xunto con Zoë (a coordinadora local), collimos cada un e unha de nós unha pedra e, enchoupándoa dos nosos mellores desexos para esta estadía, lanzámola ao mar. Acto seguido, volvimos ao bus, que nos levaría polo camiño até a seguinte parada do día. Un camiño amenizado pola banda sonora que foron escollendo entre todos e todas. De seguro que, cando xa nos toque marchar, a british people que nos acompaña terá aprendido mínimo algunha canción en español. 

Ás 13.00 paramos en Peacehaven para o lunch time. Ademáis das packed lunches, as rapazas e rapazas probaron as chips británicas. Agardamos que tamén poidan probar a parte do fish ao longo destas semanas. Así, e como, sorprendentemente, ao final fixo moi bo tempo, desfrutamos todas e todos dun agradábel picnic baixo o sol e xusto ao lado do mar.

Desfrutando das súas caixiñas de chips

Após esta pequena parada no camiño, continuamos até Brighton. Porén, desta vez, o destino era o Brighton Footgolf. Neste campo, as rapazas e rapaces dividíronse en grupos de 5 e 6 persoas para xogar a unha mistura entre fútbol e golf. É dicir, que equipados cunha pelota de fútbol, tiñan que conseguir metela en cada un dos buratos mediante lanzamentos co pé. O obxectivo: ter que facer os menos lanzamentos posíbeis, que irían anotando nunha folla de puntos. Para o toque inicial, cada integrante podía escoller entre unha marca branca ou unha vermella, en función da dificuldade que quixesen. 

Sobre as 17.30, e tras probar sorte nos nove buracos do campo, rematamos no Footgolf. Como premio, un pequeno chocolate, e de volta ao bus para marcharmos de novo a Eastbourne, onde agardaban por nós para cear. Despois da dinner, e sempre en grupo, algunhas e algúns estudantes saíron a dar a última volta do día, antes de volver para preparar o que estaba por chegar.

Porque martes era o primeiro gran día no colexio. Tocaba madrugar e, lucindo por fin os seus particulares uniformes, as rapazas e os rapaces foron chegando ao Willingdon Community School ao redor das 8.15. Alí agardaba por nós o persoal do colexio, que lle proporcionaría ao grupo toda a información necesaria para a súa estadía. Pero o momento importante chegou coa asignación dos buddies. É dicir, rapaces e rapazas do colexio que se encargarán de guiar e axudar ás e aos estudantes de Vigo. Unha vez estivo cada pardal co seu igual, a elas e eles tocáballes seguir o horario e as materias da buddy de referencia. Science, drama, business, music, ethics… Pausa ás 12.30 para estrear a cafetería do High School, e de novo aulas até as 14.10, que foi cando finalizou este first day.

Á saída agardaba por nós Laora para levarnos até o bus que nos deixaría no centro de Eastbourne, onde as rapazas e rapaces desfrutaron de tempo libre —o tour pola cidade terémolo máis adiante— até ás 17.00. Hora na que, en grupos e nun bus urbano cuxas liñas xa comezan a controlar á perfección, foron volvendo ás súas casas para cear coas host families. 

Remata así a crónica destes tres últimos días, adiantando que esta tarde temos previsto ir á boleira. Quen pensades que vai gañar?

Let’s keep in touch, 

Eva and Cecilia

Hi there families! Falámosvos desde Eastbourne. Temos moito que dicir pero, antes de contarvos sobre o día de hoxe, imos recapitular un pouco. 

Como sabedes, coñecímonos todas e todos cedo pola mañá en Peinador —algúns e algunhas aínda cos ollos a medio abrir—. Tras a primeira foto de grupo, comezaba oficialmente a nosa viaxe. Unha vez coas maletas facturadas e co control pasado, dixémoslle até pronto a Vigo desde o aire, e axiña chegamos ao aeroporto de El Prat. 

Primeira foto de grupo aínda en Vigo…

Aproveitamos a escala en Barcelona para comer e recuperarmos algo de enerxía, mentres agardabamos para continuar o noso traxecto. Despegamos finalmente preto das 15.00 (hora local), chegando a London-Gatwick sobre as 16.15 (cousas de ter que retrasar unha hora o reloxo). Fóra do aeroporto, un bus agardaba por todas e todos nós. E ben que agardou, porque debido a unha incidencia coa equipaxe, rematamos saíndo algo máis tarde do previsto. Menos mal que estamos preto da capital! 

E primeira foto de grupo xa en Londres!

O sol comezaba a desaparecer cando chegamos co bus a Eastbourne. No High School (do que vos falaremos durante a semana) agardaban por nós as host families. Cargadas e cargados coas maletas, dixémonos até mañá. Unha cea rápida nas que van ser as nosas casas durante as próximas tres semanas, e fomos todas e todos a descansar, que xa ía tocando. 

Pero, pese a unha chegada algo tardía, hoxe despertamos con moitas ganas: tocaba excursión a Brighton. As host families achegáronnos até a estación onde, xunto a Hope —a nosa guía durante o día— collimos o tren para desprazarnos até a cidade. Unha vez chegamos á Brighton Train Station, atravesamos The Lanes —ollando en que tendas entrar durante a tarde— até chegar ao Brighton Palace Pier. Alí tivemos dúas horas de free time, durante as que rapazas e rapaces xogaron nas atraccións da feira —algunha gañou até un premio!— ou baixaron á praia. 

De camiño ao Brighton Palace Pier

No paseo ao lado do mar

Cando deron as 12.30 retrocedimos un chisco para dirixímonos aos Pavilion Gardens, onde comimos todas e todos xuntos as packed lunches que as host families nos prepararan. Con todo, a algunha non lle acabou de convencer moito o sabor das míticas patatillas de salt&vinegar… 

Xunto ao Royal Pavillion

Cando remataron, tocaba novamente free time, tempo durante o que aproveitaron para explorar un chisco a cidade e facer as primeiras compras da viaxe. Ás 15.00 reunímonos novamente no parque, desde onde fomos até o East Mall, para desfrutar de máis tempo libre. Pero todo o bo remata, e ás 16.30 volvimos cara á estación, xa que tiñamos que coller o tren de volta a Eastbourne. De novo na nosa vila de acollida, dixémoslle bye bye a Hope e fomos collendo diferentes liñas de autobús para regresarmos ás nosas casas. Tocaba cear e descansar, pensando no que agarda mañá: domingo, sinónimo de día coa host family. 

Nós despedímonos até luns, pero seguimos en contacto. 

Greetings, Eva and Cecilia.

Boas!

A escasa horas de nos coñecer, preséntome a todas e todos. Son Cecilia D. Nóvoa, unha das monitoras que acompañará estas vindeiras tres semanas ás rapazas e rapaces que viaxan a Eastbourne. Alumna no seu momento, regreso a este programa con 24 anos e depois de rematar a carreira de Xornalismo e Comunicación Audiovisual. Como boa estudante do meu, gústame moito o cinema, mais tamén a música, os libros ou os idiomas (alén do galego, o castelán e o inglés, teño coñecementos en francés, alemán e catalán).

Déixovos por aquí unha foto miña, para que vos sexa máis fácil recoñecerme no aeroporto. Agardo que poidamos ter todas unha moi boa estancia en Inglaterra e desfrutemos da experiencia. Até mañá!